Ze komen uit New York, mixen voornamelijk hiphop en rock, zijn ook niet vies van funk en soul en generen zich al evenmin voor een paar verfrissende scheuten elektronica. Dat bij een dergelijke beschrijving in koor "Beastie Boys" geroepen wordt is begrijpelijk, maar even ver ernaast. Het recept dat de zes snaken van Automato hanteren is dus niet nieuw te noemen, maar de manier waarop ze met het materiaal omgaan maakt alles goed of zelfs nog beter.
Wat deze cd zo'n sterke drive geeft is het live-gevoel dat er van af spat. Dat alles drijft op de klassieke rockbezetting van gitaar, bas, drum en keyboards is daar maar een gedeeltelijke verklaring voor. Het is de manier waarop de nummers door Automato en producers James Murphy en Tim Goldsworthy in elkaar gezet werden die blijft verrassen. Dit gebeurt niet door grote schokken en drastische veranderingen, maar door constante prikkels, waardoor de nummers vooruit vliegen en de cd gedaan is voor de luisteraar het zal beseffen. De instrumentale begeleidingen van de nummers schuiven permanent in en uit elkaar, waarbij klanken bijkomen, wegvallen en veranderen. Voor jengelende gitaarakkoorden of koppig doorlopende riffs is hier geen plaats, maar evenmin voor mechanisch herhaalde loops. Hierdoor komen de klassieke songstructuren tot leven en worden de tracks vertimmerd van strofe tot strofe en van refrein tot refrein.
Deze artistieke ambitie staat onweerstaanbaar hitpotentieel echter niet in de weg. Singles als 'Walk Into the Light' en 'The Single' zijn met geen geweld uit het geheugen te branden. Bovendien is de nodige humor de band ook niet vreemd. Wie een single 'The Single' noemt of een stuk vol goedkope Casio keyboardelektronica 'Casio' mag dan geen dijenkletsergrappen afleveren, een gezonde dosis zelfrelativering is er duidelijk wel. Bovendien geneert de band zich ook niet om het resoluut over een ander boeg te gooien in het drogere, electro-wave gekleurde 'To Let Go': het pakkend relaas van een 17-jarige die zijn moeder verliest door kanker. Op muzikaal vlak zijn er extra speciale momenten te rapen bij 'Hollywood and Vine' waar de arpeggio's van akoestische gitaar, de tingelende triangel en de zwoelere zang bij de raps mooi knipogen naar Destiny's Child achtige R&B. 'Capes Billowing' refereert dan weer naar een ander uiterste van het hiphopspectrum. Deze combinatie van een ronkende space-bas, piano, zachte gitaren en vooral mooi gestuurde harpenpracht borrelt geregeld mooi open zonder naar symfonische megastructuren op zoek te gaan. Het resultaat is zo zinnenprikkelend dat DJ Shadow hier waarschijnlijk ongegeneerd zijn naam onder zou durven zetten.
Delicaat geassembleerd, integer catchy, intelligent dansbaar en af en toe een hoge meezingfactor: 'Automato' – de band en de cd – hebben alles om klassiekers te worden. En wie ze al aan het werk gezien heeft weet dat ze het vertaald krijgen naar het podium.
Meer over Automato
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
