Het is bij bands als Atrocity altijd maar de vraag of deze heren menen wat ze doen. Dit Duitse gezelschap kwam in 1997 voor het eerst naar buiten door de 90's te beschuldigen van gebrek aan muzikale creativiteit en ode aan de jaren '80 te brengen. Op zich is daar niets fout mee, ware het niet dat Alex Krull en co dit doen door populaire hitjes van weleer in een 'metalversie' te transformeren. Waar de punkrockscène op exact dezelfde idee is gekomen (en vele bands zo zijn uitgemaakt als goedkope copycats), heeft Atrocity toch min of meer alleenspraak in het gegeven 'metal-covers'. Het vervolg dat meer dan tien jaar op zich heeft laten wachten, 'Werk 80II', is dan ook niet meer dan een populariteitsproef waarbij deze Duitsers (die durven te spreken over een "eigen, typische stijl") vooral teren op de roem van anderen.
Een kleine opsomming van enkele titels zegt voldoende; 'Fade to Grey', 'Relax', 'The Sun Always Shine on TV', 'Forever Young'...: Atrocity heeft echt de populaire parels uit de jaren '80 gestolen. Wonder boven wonder worden een aantal van hen ook daadwerkelijke eer aangedaan. Zo is het heerlijke 'Smalltown Boy' van Bronski Beat echt een stuk meer dan een herwerking op een stoere en ruige metalgitaar. Met behoud van zijn haast onaarde mooie pianomelodie en zijn "Runaway runaway"-refrein klimt dit nummer op naar een overdonderende climax waarin zelfs hoorns aan bod komen en Krull zich de longen uit het lijf brult om de ontsnappingsdrang van dit nummer te beklemtonen. Ook 'Such a Shame' biedt een schitterend surplusmoment met dwarslfluit, een iets luchtiger karakter en symfonische ondersteuning. Daar tegenover staan dan weer enkele haast tenenkrullende versies die niet meteen bijdragen aan de geloofwaardigheid van Atrocity of 'Werk 80II'. 'People Are People' van Depeche Mode overleeft dankzij zijn ronduit schitterend, samengezongen refrein maar heeft echt geen nood aan een gothic-uitstraling met digitale strijkers en dramatiserende zang. Wanneer overigens zelfs die laatste het laat afweten door een totaal overstuurde brulstem in Icehouses 'Hey Little Girl', is het hek helemaal van de dam. Op deze manier balanceert dit plaatje elf keer lang op de dunne grens tussen kunst en kitch, met als absolute twijfelaar een apotheose waarbij vier veertigers uit volle borst nogal onsmakelijk "Forever young, I want to be forever young" kelen.
Het is niet gemakkelijk een oordeel te vellen over een plaat met erg veel foute punten die opzettend aangewend werden. Voor een publiek dat een horror hardrockband als Lordi het Eurovisie Songfestival laat winnen of voor een dj voor een foute 80's party is deze cd allicht een godsgeschenk. Wie eerder houdt van cultureel verantwoorde dingen, moet zich bij deze maar behelpen met een hoes waarop pin-up ster Dita von Teese in bevallige pose pronkt.
Meer over Atrocity
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
