Het Duitse Atrocity is zonder enige twijfel de metalband die het meest van gezicht verandert. Sommige mensen zouden al snel kunnen concluderen dat de groep rond brulboei Alex Krull niet weet wat hij wil, maar dat zou de muziek van dit gezelschap flink tekort doen. Immers, wie anders kan op de ene schijf death metal ('Atlantis') spelen, popsongs in een ander jasje steken ('Werk 80', deel 1 en 2) en nu zowaar akoestisch gaan?
Hoewel het zeker waar is dat Atrocity een acquired taste is, vooral door die schijnbaar bizarre bokkensprongen, mag het toch ook gezegd worden dat de heren steevast goede songs weten pennen. Dat is op 'After the Storm' niet anders. Na het album 'Calling the Rain' mag nu opnieuw Alex' zus Yasmin de voornaamste honneurs waarnemen als zangeres en dat doet ze met verve. Zusterlief kan een stuk zingen en zij krijgt, mede dankzij de akoestische setting, erg veel speelruimte om haar kunsten te etaleren. Yasmin beschikt over een heerlijk omfloerste stem, die het in de middenregionen zoekt en niet de hoge, fragiele kant gebruikt die Alex' vrouw Liv Kristine bezigt. Daardoor krijgen de nummers meer karakter en vooral meer spreekwoordelijke cojones.
Het instrumentarium is behoorlijk spaarzaam: vooral de akoestische gitaren mogen spreken. Drums zijn sporadisch aanwezig, en worden dan vooral gebruikt als volbloed percussie en niet als een rockinstrument. Toch weet het album te overtuigen dankzij de sterke composities. Het zou makkelijk zijn om de overduidelijke folkinvloeden toe te schrijven aan de folkmetalhype van de laatste jaren, maar in tegenstelling tot nieuwe acts die te doorzichtig een graantje willen meepikken van de hele stroming, klinkt Atrocity waarachtig eerlijk. Het is alweer een ander aspect van een band die de omschrijving muzikale duizendpoot waarmaakt.
Voor wie nog niet overtuigd is, mogen de nummers 'Call of Yesteryear' (melancholisch edoch potig), het licht dromerige 'The Flight of Abbas Ibn Firnas' (een zweem Oosterse mystiek gecombineerd met Duits realisme) als voorbeelden dienen. Trouwens, ook akoestische songs kunnen bruut klinken, en daarvoor is 'Black Mountain' een mooi voorbeeld: de gitaarpartijen grijpen recht naar de keel en het timbre van Yasmin zet een bijzonder donker toontje neer. Ook broerlief mag geregeld zijn strot opentrekken, vooral clean, maar hier en daar valt hij te licht uit in vergelijking met zijn zus. Het ware beter geweest indien de heer Krull gewoon zijn mond had gehouden en Yasmin al het werk had laten doen, maar een mens kan nu eenmaal niet alles hebben.
'After the Storm' is een mooi plaatje geworden, dat dromerige akoestische folksongs herbergt die smaken naar meer. Wat de toekomst zal brengen voor Atrocity is een open vraag, maar het staat vast dat dit album een mooie toevoeging aan de discografie vormt.
Meer over Atrocity
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
