De Nederlander Gilson Heitinga bracht in 2007 onder het pseudoniem Atlantis de plaat ‘Carpe Omnium’ uit. Dit kleinood bleek een meeslepend opus waar postrock, industrial en elektronica versmolten tot uitgesponnen klanktapijten waarbij heerlijk wegdromen en zachtjes headbangen hand in hand gingen.
Na de release van ‘Carpe Omnium’ schaarde Heitinga een volledige band rond zich om te gaan touren, maar opvolger ‘Mistress of Ghosts’ werd opnieuw solo geconcipieerd. De mastering liet Heitinga over aan Magnus Lindberg van het Zweedse postmetalcollectief Cult of Luna. Mede hierdoor moeten elektronica en beats inbinden ten voordele van gitaren en echte drums.
Opener ‘White Russians’ vermengt zoemende synthklanken, galmende gitaaraccenten en vervormde vocalen en mondt uit in een grootse, noisy apotheose. In het onstuimige ‘Mata Hari’s Kiss’ worden dense gitaarlagen en zwalpende riffs aangelengd met meanderende pianomelodieën en elektronische stoorzenders. De enige gastbijdrage op ‘Mistress of Ghosts’ is de etherische vrouwenzang in ‘She Loves All’, een imposant geluidsepos dat een machinale drumbeat en weerbarstige elektronica koppelt aan splijtend gitaarwerk.
Met sprekend gemak construeert Heitinga smaakvolle en meeslepende instrumentals, maar de man bouwt zijn nummers iets te vaak op volgens hetzelfde stramien. Zowel ‘Mascara’, ‘To Catch A Voyeur’ als ‘Inhale the Sun’ draperen een repetitieve beat met knisperende glitchaccenten en ingetogen piano, vallen halverwege even stil en gaan vervolgens met aanzwellende strijkers en ontketende gitaren volledig crescendo. Telkenmale resulteert het echter in een overweldigende powertrip met hypnotiserende bijwerkingen.
‘Mistress of Ghosts’ is minder Aphex Twin en meer Neurosis, minder geluidslabyrint en meer wall of sound dan ‘Carpe Omnium’. Het gebrek aan variatie in de songstructuren wordt ruimschoots gecompenseerd door de overvloed aan muzikale ideeën en gelaagde klanktexturen. Een Nederlander om in het oog te houden, met andere woorden.
