Is er ergens een luisteraar op zoek naar een band die in alle aspecten van het woord de term 'Episch' (met hoofdletter) belichaamt? Dan hoeft die niet verder te zoeken: Atlantean Kodex heeft met zijn tweede plaat 'The White Goddess' zo maar eventjes alle concurrentie qua epiek, uitgesponnen drama, intelligente teksten en geweldig aangrijpende muzikaliteit naar de achterbank verdreven. 'The White Goddess' is met andere woorden een van de meest uitmuntende epische uppercuts van een plaat die tot dusver verscheen.
Atlantean Kodex heeft alleszins alle kleine mankementen van voorganger 'The Golden Bough' meer dan goed gemaakt. De ijle en dunne productie is volledig verdwenen en hier staat een album dat klinkt als een klok, mét cojones de grootte van voetballen en een pompende atmosfeer om “Jawadde dadde!” tegen te roepen. Net als vroeger zijn de echte nummers van Atlantean Kodex behoorlijk lang (rond de tien minuten), maar waar deze voorheen soms iets te weinig ideeën hadden om tot het einde te blijven boeien, heeft de groep nu een patent op loeiharde en succulente riffs die rechtstreeks het beenmerg doen daveren. Toegegeven, de ingrediënten die de band bezigt, mogen dan niet bepaald nieuw zijn, maar nu staan ze scherper dan ooit en er is duidelijk tijd gespendeerd aan elke seconde. Er is geen noot te veel of te weinig en de melodieën grijpen meer dan ooit naar de keel.
Het allergrootste prijsbeest van deze jongens is echter zanger Becker: hij heeft een glashelder timbre dat smeekt om uitgebreide koren en breed uitwaaierende zanglijnen en dat is precies wat de groep hier biedt. Het refrein van 'Sol Invictus' is bijvoorbeeld een kippenvelmoment waarbij de rillingen van genot tot in de tenen doordringen. Wanneer het iets emotioneler mag (als in 'Heresiarch'), staat hij ook zijn mannetje, met overtuiging zelfs. En als klap op de vuurpijl: als Duitse band (de groep heeft zijn thuisbasis in Beieren) lijdt de frontman niet onder het vaak grappig klinkende accent. Integendeel, hij klinkt als een erudiete Brit, die grootse verhalen vertelt als een klassieke bard. Daardoor zijn hoogtepunten op dit schijfje legio, en de intermezzi tussen de grandioze vertelsels maken 'The White Goddess' een subliem spektakel.
Atlantean Kodex heeft een reuzensprong voorwaarts gemaakt en met 'The White Goddess' het summum van epische metal van dit jaar geproduceerd. Wie dacht dat Manowar vroeger een patent had op breed uitgesponnen verhalen, mag de mening gaan herzien. Atlantean Kodex is vandaag de dag meesterlijk en kent nu zijn gelijke niet. Groots, episch, opwekkend, grandioos: dàt is 'The White Goddess'.
