Neem de vuilste stegen uit Gent, Mechelen en Leuven en zet de sfeer die daar heerst om in stevige gitaarmuziek. Het kwintet Ashville ziet zich liever gespiegeld aan desolate Navajo woestijnlandschappen, maar presenteert op zijn tweede demo, 'The Desert Anomaly' zes songs die qua groezeligheid niet moeten onderdoen voor het leven in de stinkende goten van Vlaamse (voor)steden. Een vette knipoog richting stoner, soms heavy metalachtige gitaartaferelen en een ruwe zangstem die vier flessen Jack Daniëls vereist duwen Ashville een geheel eigen richting uit die, gezien het jonge bestaan van deze groep, zeker veel beloften inhoudt.
Hoewel deze band naar eigen zeggen slechts een drietal jaren aan het musiceren is, is ze nu al aan haar tweede demo toe. Zes dijken van nummers en een (nogal overtollige) obscure video-opname schilderen de duistere en stevige sfeer waarin Ashwille waart. Het stevige springgehalte (niet te verwarren met Ketnet toestanden) van opener 'Torpedo Run' zet meteen de toon. Oppeppend drum- en baswerk ontaardt dankzij een wall of sound van gitaren al snel in zware speedmetal met een hoge lawaaifactor. Deze opener combineert mooi gebalde razernij met de gruizigheid van woestijnstof. Matthijs Provoost, die naast gitaar spelen ook behoorlijk zijn keel kan openzetten, graait over dit geweld prima weg. "Five men on a mission / just them and their intuition to play it raw". Zo is het maar net. Met 'Tribute' gaat de groep iets melodieuzer te werk. Dat neemt niet weg dat de schreeuwlelijkheid centraal blijft staan. Afwisselende, mooi in mekaar hakende partijen, tempowisselingen en plots opwellende climaxen houden het spanningsveld alvast strak. Toch begint er na een nummer of drie zoiets als gewenning op te treden bij dit plaatje. Ondanks het feit dat 'Medina' een instrumentale track is die gitaren weer hoog laat opwaaien en twee vette partijen om mekaar laat cirkelen alsof hun leven er van af hangt, klinkt het rauwe karakter van dit schijfje ten langen leste iets té geforceerd. Dit houdt niemand langer dan drie jaar vol. Zelfs wanneer Ashville het iets kalmer aan doet in 'Search Light Soul' schuurt deze demo nog steeds en dat doet hij iets té rechtlijnig. Dat is mede te wijten aan een erg gegronde eindmix, die het gitaargeluid voorop schuift, maar de rest van de kanalen toch ook stevig openzet. In dit laatste 'Search Light Soul' faalt de studiotechniek nog opvallender, wanneer de backing vocals flauw doorheen de geluidsmuur trachten te breken. In 'KaDung', dat ook als live video is weergegeven, blijkt nog het best waar het allemaal om draait: headbangende en doordravende ritmen donderen aan één stuk door. Inhoudelijk ligt de verfijning nog niet altijd subtiel genoeg.
Tal van rockrally's hebben voor Ashville geen geheimen meer en de muren van menig Vlaams jeugdhuis zijn inmiddels verbrokkeld door het stevige gitaargeweld dat deze band op zijn podium heeft neergezet. Op deze demo komt deze kracht goed over. Toch blijft er een gevoel van beperking hangen en valt duidelijk op dat Ashville het van zijn liveprestaties moet hebben. Iets meer melodieuze, gebalde nummers met vlotte refreintjes kunnen helpen om deze groep snel een trapje hoger te zetten.
Meer over Ashville
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
