Er zit een hardnekkig rood-geel-groen virus in het Belgische water. Dat zorgt er niet enkel voor dat jaarlijks één van de meest dynamische reggaefestivals van midden Europa in de Kempen plaatsvindt, maar het heeft dit najaar ook een golf van kwalitatief onwaarschijnlijk sterke releases veroorzaakt. Naast een cd van het Waalse rocksteady-ensemble The Moon Invaders of de Gentenaar Bregt ‘Pura Vida’ de Boever die met de fabuleuze Congo’s een album mocht opnemen, komen nu ook de fijnste soulstem en beste begeleidingsband van het land samen op een tot de verbeelding sprekende reggaeplaat. Titel ‘The Same Blood’ zou wel eens kunnen duiden op datzelfde virus dat doorheen de aders van zowel de Antwerpse frontzanger als de acht muzikanten van de waanzinnig strakke begeleidingsband zwemt.
Beide partijen komen dan wel voor de eerste keer met een plaat op de proppen, maar ze zijn duidelijk niet aan hun proefstuk toe. Stefaan Colman ofte Collieman is schrijvende en drijvende kracht achter ‘The Same Blood’ en –ondanks slechts vierentwintig levensjaren- momenteel frontzanger van zomaar even drie florerende reggaeprojecten. Asham verzamelt muzikanten van een veelvoud (ex-)groepen uit de sector en heeft er net enkele Europese concerten opzitten als backingband van niemand minder dan het Jamaicaanse combo The Heptones. En dat schept verwachtingen.
‘The Same Blood’ maakt die verwachtingen ten dele waar. Wie zich immers zat te wachten op een stukje heerlijke rootsreggae zonder meer, is er aan voor de moeite. Er zit vooral veel soul in deze muziek. Terwijl Asham tracht een strak reggaekader op te gooien – waar zowel uitglijdende blazers als veel subtiele zijsprongetjes en tegenmaten van de drums toegestaan zijn – verwelkomt de zwevende altstem van Collieman als een gemoedelijke huisvader het luisterpubliek. Deze plaat lijkt zo energie wat te onderdrukken, waardoor meer tijd gecreëerd wordt om te genieten van zowel de doordringende, Jamaïcaans gezongen woorden van de frontman als een grote rijkdom aan subtiele instrumentale details.
Dat dit gezelschap niet angstvallig vasthoudt aan reggaemuziek, leidt duidelijk tot een aangename veelzijdigheid. Zo moet de titeltrack het maar stellen zonder typische slaggitaar of hoekige drums, maar wordt het nummer aangedreven door een traditioneel Afrikaans ritme op de floortom en heerlijk zalvende blazerpartijen. Daarnaast dringt Collieman zich ook nergens op als effectieve frontman en wordt in de meeste van de tien songs de nodige ruimte gelaten voor instrumentale verpozing, zonder echt weg te zinderen in oeverloos diep echowerk of benevelende dublandschappen. Zelfs de vier toegevoegde dubversies zijn actief ingespeelde, muzikale parels waarin het ontbreken van zang geen handicap betekent en die dus ook niet moesten opgevuld worden met digitaal, psychedelisch gewauwel.
‘The Same Blood’ klinkt als een oprechte, overtuigende reggaeschijf die roots met moderne invloeden versmelt. De prominente aanwezigheid van een stevige dosis soul zorgt misschien af en toe voor wat minder gemakkelijk in het oor klinkende melodielijnen, maar ook voor een heerlijk ongedwongen, relaxt gevoel. En laat dat nu net de associatie zijn die velen graag leggen met de muzikale cultuur van Jamaica en zijn rasta’s.
