Waar het Gentse duo Arsenal inspiratie voor zijn albumtitels vandaan haalt, lijkt al even raadselachtig als waar zijn muziek juist door beïnvloed wordt. Beide verdienen immers ontegensprekelijk de stempel: buiten categorie. Ook vierde langspeler ‘Lokemo’ bevat weer een aanstekelijke mix van popmuziek, sfeerelektronica, psychedelische elementen en tropische invloeden, al zijn die laatste tegenover vroeger fel ingeperkt.
Meer nog, ‘Lokemo’ mag al eens aardig rocken. De titeltrack trekt met stevig gitaarwerk van leer, terwijl Johnny Whitney van de hardcoreformatie the Blood Brothers met zijn opvallend warme stem zijn pseudo-zachtaardig karakter de lucht in gooit. Op het snedige ‘Glitter & Gold’ mag de zanger zelfs nog iets meer zijn gal spuwen op de kapitalistische en materialistische samenleving.
Naadloos volgend op ‘Lokemo’ wordt een heerlijke funkgroove met psychedelische echo’s voorgeschoteld waarbij ditmaal rapper Mike Ladd op Michael Franti-achtige wijze oproept tot een heerlijke onbezorgdheid (“Let’s go out and drive around. If the feeling’s right, get off the ground”), goed voor een dijk van een single. En dat is toch op het eerste gehoor de algemene boodschap: dit album lijkt zich wel af te spelen in een goed gevoelfilm. Warme, melancholische melodieën, een tikkeltje romantiek en veel liefde voor muziek kruipen in dit plaatje, dat dankzij een diepere bodem van soundscape-elektronica (‘One Day at a Time’), onderliggende maar toch dwangmatige ritmes (‘Sunn Drumms’) of ondefinieerbare sfeerklanken toch weer zijn aanhoorders aan zich weet te binden.
‘Fear of Heights’ is de sensualiteit zelve dankzij de zwoel fluisterende stem van Nouvelle Vagues ‘Mélanie Pain’ een voorzichtig gestreelde akoestische gitaar en traag schrijdende tamboerijnbegeleiding, terwijl net de kwetsbaarheid van de vrouw het bezongen onderwerp is.
Zo vindt Arsenal zichzelf weer helemaal uit. De band legt de kwalitatieve en creatieve lat hoog, maar blinkt tegelijkertijd uit in songs waarvan het helemaal niet opvalt dat ze nog nooit geschreven werden. ‘Lokemo’ gaat heel erg vlot naar binnen en bevat meer dan een handvol potentiële singles. Toch is het goede gevoel na de laatste noot van de plaat ook meteen weer weg. En om het nog complexer te maken, wordt het moeilijk om na een luisterbeurt of tien nog een autoritje te maken zonder de verslavende tonen van deze cd op de achtergrond.
