Met zijn experimentele rockband Old Time Relijun kleurt Arrington de Dionyso vaak buiten de lijntjes door invloeden uit de noise, nowave, avantgarde en freejazz in de songs te laten doorsijpelen. Voor zijn solowerk gooit de Dionyso alle rockconventies overboord en geeft hij zich volledig over aan zijn onstuitbare experimenteerdrang. Muzikaal vertaalt zich dat in een hoogst persoonlijke en bevreemdende mix van - u leest het goed - Tuvaanse keelzang en avantgarde freejazz.
Zijn benadering en interpretatie van deze genres heeft iets heel intuïtiefs en het resultaat is haast met niets te vergelijken. Zo gebruikt hij ongetwijfeld de stemtechnieken die Tuvaanse keelzangers toepassen, maar verbastert en kneedt hij het bereikte geluid om tot zijn eigen, unieke ding. Zo komt hij, qua stemtechniek en ongebonden aanpak, meer in de buurt van avantgarde stemkunstenaars. Koppel hieraan zijn gedreven improvisaties op basklarinet en men krijgt een idee van wat de man hier uitspookt. Ook al zingt de Dionyso niet één verstaanbare lettergreep of duikt er niet een enkele melodielijn op in zijn klarinetspel, toch getuigt dit werk van een sterke spiritualiteit en emotionaliteit. Het geheel klinkt als een koortsachtige droom, een benevelde tocht doorheen de duistere gedachten van 's mans brein of, zo men wil, een afdaling in het onbewuste. In één van de drie lange tracks die op het album te vinden zijn, improviseert de Dionyso op basklarinet zestien minuten lang bovenop een monotone synth-achtige drone. Eerst klinken de basklarinetexploraties nog zwoel en bezwerend, gaandeweg worden ze echter rauwer en abstracter. Wie zich overgeeft aan dit knappe totaalgeluid, zinkt snel weg in een heerlijke trance. 'Pluto In Capricorn', ook zo'n lange track, is nog de meest "toegankelijke" van het album. Na een indrukwekkend stukje stemkunst valt na een kleine vier mintuten een uitgesproken, sloom drumritme op dat deze keer de springplank vormt voor de Dionyso's vocale uitspattingen en een stevig houvast biedt aan de luisteraar. In de afsluitende en derde lange track (enkel op de cd-versie van het album aanwezig) weerklinken de stem- en basklarinetcapriolen tegen een subtiele achtergrond van kwakende kikkergeluiden. Terwijl de kikkers onverstoord hun ding doen, onderbreekt de Dionyso zijn improvisaties regelmatig om de ene keer reutelend en haast neuzelend zijn improvisatie te hernemen, de andere keer furieus op basklarinet uit te halen.
Wie éénmaal went aan de onconventionele aanpak van de Dionyso zal merken dat zijn werk helemaal niet zo hermetisch en ontoegankelijk klinkt. Het komt er enkel op neer om de 'doors of perception' wagenwijd open te zetten, de traditionele (Westerse) ideeën over hoe muziek moet klinken overboord te gooien en zich volledig over te geven aan de bedwelmende, haast dierlijke muziek van Arrington de Dionyso.
Meer over Arrington de Dionyso
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
