Aroah (Irene Tremblay) heeft een Spaanse vader en Amerikaanse moeder. Ze woont in Madrid maar schrijft en zingt in het Engels. De eerste zes lieve liedjes die Aroah bij elkaar zong werden door verschillende Spaanse magazines tot beste nationale EP van 2001 gekozen. Een aantal bescheiden toertjes door Europa en de VS was de inspiratiebron voor haar vierde plaat, 'The Last Laugh'. Dit plakje weemoed nam ze op met melancholisch genie Greg Weeks in Philadelphia. Het resultaat is een fijngevoelig onderonsje tussen voornamelijk gitaar, drum en zang. Een zomeravond waarop trots, leugens, verloren liefdes en eenzaamheid bezongen worden.
'The Last Laugh' is een doosje met kleine pop-pralines. Bijzonder verfijnd en creatief drumwerk en een zachte folkgitaar binnenin, een zoet gezongen laagje chocolade eromheen. Dat smaakt het beste als Tremblay met haar stem de hoogte ingaat of als haar stem in laagjes boven elkaar is opgenomen, zoals in opener 'An Orchid is a Flower That Thrives on Neglect'. Ook in het zeer jazzy 'Upside Down' of in het door distortion-gitaar begeleide 'Sick in the Body, Sick in the Head' sluit Tremblay's stem mooi aan bij de muziek. De verschillende Noordamerikaanse muzikanten die aan de opnames van de CD meewerkten, hebben die stem alle ruimte gegeven. Ze houden in als Tremblay schittert en creëren een heel volle sound als ze zwijgt ('Not Amused'). Tremblay klinkt nu eens als een prinses, dan weer als een nachtclubzangeres.
Na vier keer aangenaam verrast te zijn door een andere vulling weet je echter wel wat je kunt verwachten van een doos pralines. Dan treedt een tikkeltje verveling op. De veertien nummers van Aroah vliegen er gelukkig door in 33 minuten. De te melige nummers waar cello, effectjes en dwarsfluiten bij zijn gesleurd - de vier laatste - kan de luisteraar ook beter laten liggen. Teveel is teveel, morgen weer een dag, met een lege maag.
Meer over Aroah
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
