Nationaliteit en afkomst zijn voor de vier muzikanten van Arifa relatieve begrippen. Met muzikale wortels in Nederland, Turkije, Irak en Roemenië zijn ze geen van allen honkvast gebleken. Ze trokken weg uit hun vertrouwde omgevingen (geografisch en muzikaal) en troffen elkaar in Amsterdam.
Met Mehmet Polat op ud (Arabische luit) en Osama Abdulrasol op kanun (siter) draagt de snaarsectie duidelijk de stempel van het Midden Oosten. Dat rietblazer Alex Simu uit de jazztraditie komt en dat het percussie-instrumentarium van Sjahin During heel wat culturen verenigt, doet geen afbraak aan de algemene sound van de groep. Die is in hoofdzaak Turks-Arabisch gekleurd. Dit wordt nog versterkt door de typische ritmische en melodische wendingen en de unisono stemvoering die de muziek duidelijk op het Oosten focussen, op enkele Westerse opflakkeringen na. Toch wordt de muziek niet opgesloten in eenvormigheid. Nu eens lopen de vier op wolkjes, dan weer hanteren ze een snelle drive of een schommelende deining.
De muziek van Arifa klinkt steevast lichtvoetig en elegant, waarbij mooi gebruik gemaakt wordt van het contrast tussen de lichte, twinkelende kanun en de donkerder en soberder klinkende ud. Het evenwicht dat tussen deze twee snaarinstrumenten gevonden wordt, doordesemt de hele cd. Samen met percussie, sax (of klarinet) en voorzichtige, sferische elektronica worden ze in elkaar geweven tot een secuur en gecontroleerd geheel waarbij het knappe samenspel van de vier muzikanten alle kans krijgt. Vooral in ‘Sufi 7’ valt dit op: niet alleen door de wisselende tempi, maar vooral door de manier waarop één melodie-instrument door de andere twee als een schaduw gevolgd wordt. Hier is ook te horen hoe de muziek met kleine ingrepen van bescheiden en intiem plots naar veel grotere proporties opengetrokken wordt.
‘Beyond Babylon’ kent enkele mooie, intieme momenten met het ijle ‘La Lune’ of de sprookjesachtige afsluiter ‘Après Minuit’. Heftiger klinkt het energieke ‘Yar Ali’, waarin Alex Simu aanvankelijk metrisch onbestemd boven de begeleiding zweeft, maar uiteindelijk toch door de percussie meegezogen wordt in de steeds toenemende beweging. In ‘Silk Road’ wordt dan weer een meer hoekige ritmiek gebruikt en in ‘Sun Dance’ zijn in de begeleiding verrassende accenten te horen die het meer Westerse klankbeeld van track meteen op de helling zetten.
Laat het echter duidelijk zijn: moeilijk doen is aan de vier rasmuzikanten van Arifa niet besteed. Alle tegenstellingen worden met hetzelfde gemak en dezelfde naturel gespeeld, zonder uit te monden in louter virtuoos gejengel. Net dat is waarschijnlijk nog het beste bewijs is van de muzikaliteit en de smaak van dit kwartet.
