Waarom de leden van het Animal Collective vallen voor de muziek van de eenmansact Ariel Pink en hun Paw Tracks label aanbieden voor release van 'The Doldrums' wordt vanaf de eerste seconden duidelijk. Het geluid van de uit Los Angeles afkomstige Ariel Pink is, net als bij het Animal Collective, niet minder dan verbijsterend te noemen. Haal die oude vloeistofdia's maar weer van zolder, want als het aan deze man ligt is het psychedelische '60s rockgeluid van The Doors, Cream, The Byrds en Booker T and the MG's weer helemaal terug. Alleen deze keer nog een stap verder op de ladder van de bizarriteiten. Het lijkt immers wel alsof de tracks opgenomen werden met een dictafoon van hoogst bedenkelijke kwaliteit. Dit lo-fi aspect (inclusief verspringende opnames) versterkt het hallucinante dat van de muziek afstraalt.
Het ambachtelijke geluid is voor Ariel Pink geen gimmick. Met een eenvoudige 8-sporenrecorder verwerkte hij gitaren, keyboards (Doors-orgeltje en namaakstrijkers), vocale drumgeluiden en zijn eigen stem – in soms aardig gedrogeerde, valse samenzang. Geen hoogtechnologische exploten dus, noch grootse vormelijke ideeën. Pink kiest voor echte songs met melodie, harmonie en refreintjes. De optelsom van sympathiek geknutsel, eenvoudige liedjes en het doldwaze geluid wordt helemaal kostelijk wanneer de verschillende lagen niet prefect op elkaar passen. Echt onweerstaanbaar zijn zo 'Strange Fires' en 'Haunted Graffiti'. Vooral deze laatste track waait alle kanten op met de bizarre ritmische en melodische kronkels van Frank Zappa, een arty spoken word passage op een begeleiding van bas, gitaar en drumgeluiden of juist heel populaire uptempostrijkers. In 'For Kate I Wait' zorgen de synthesizerstrijkers dan voor een lekker knullig '70s popgeluid, dat menig ouder luisteraar (met of zonder gene) terug naar de tijd van Top Pop kan flitsen. Wanneer Pink in het hobbelende 'Among Dreams' zijn hoge falsetstem laat domineren lijkt hij wel een eenmansversie van The Supremes, waarmee ook (jongere) fans van Destiny's Child verheugd en geamuseerd zullen kunnen opkijken.
Helaas blijft de pret niet duren. Na een paar nummers blijkt dat Ariel Pink nog geen Animal Collective is. Waar deze laatste groep van voor tot achter kan boeien, wordt bij Pink het geluid bekend, het truckje vertrouwd. De minder uitgewerkte nummers vallen dan door de mand, waarvan het meer dan 10 minuten aanslepende 'The Ballad of Bobby Pyn' het grootste bewijs is. Te lang uitgemolken en muzikaal te dun kan deze track niet boeien, noch hypnotiseren, ondanks de herhaalde patroontjes. Dat de betere nummers in het begin van de cd terug te horen zijn, verstrekt het afglijdend effect. Van de laatste tracks (samengenomen onder de titel 'Vital Pink') haalt alleen 'Let's Build a Campfire There' met een veranderende arrangement het niveau van het begin van de cd.
'The Doldrums' is en blijft ondanks het zwakkere einde een kostelijk cd'tje dat het goed zal doen bij overtuigde hippies en bij zij die daar nu net eens goed mee willen lachen. Voor iedereen daar tussen zijn dit bizarre, leuke en soms grappige liedjes waarvan de arrangementjes bij momenten mooi gesoldeerd zijn.
Meer over Ariel Pink's Haunted Graffiti 2
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
