De Britse band Arena is één van de vele neoprogrock bands die midden jaren '90 uit de grond schoten. In 1995 richtten toetsenist Clive Nolan en drummer Mick Pointer (ex-Marillion) de groep op. In de jaren die daarop volgden wist Arena zich een stevige plaats te verwerven in de progressieve rock. Arena klinkt wat als de vroegere Marillion en neigt naar de melodieuze sound van Enchant, maar in het heviger werk hebben ze ook wel wat weg van metalband Iron Maiden. Kenmerkend voor de groep zijn overigens de sterke melodie'n en stevige, energetische gitaarpartijen. 'Pepper's Ghost' is hun zesde studioalbum. Naar goede progrock gewoonte zitten de complexe songs vol tempowisselingen, perfectionistische instrumentale shows en epische thema's. Zeven songs ("7 Stories of Mystery & Imagination" volgens de cd-hoes) van bijna vijf tot meer dan dertien minuten vormen Arena's show. De teksten verwijzen bijna allemaal naar verkeerde waarnemingen of interpretaties. Ook de naam 'Pepper's Ghost' verwijst naar dit thema: ene John Henry Pepper creëerde in de 19e eeuw illusies van geesten om mensen schrik aan te jagen.
Opener 'Bedlam Fayre' begint met een korte kermisachtige intro met orgel. Na een halve minuut barst gitarist John Mitchell los, geruggesteund door Pointers stevig drumwerk. Nolan voegt daar zijn energieke synthesizers aan toe. Zanger Rob Sowden op zijn beurt schreeuwt het uit boven al dat muzikaal geweld. Enkele keren geven de muzikanten hem wat rust en kan hij langzaam klagend declameren: " This place - So far gone / Darker than hell - A stagnant field of dreams.". Hiermee is de toon tevens gezet. Het volgende nummer 'Smoke and Mirrors' heeft immers hetzelfde patroon. 'The Shattered Room' is een typisch progrocknummer met vlotte tempowisselingen en heel wat instrumentale intermezzo's. In de rustige stukken cre'ert het een bizarre en morbide sfeer en ook de teksten zijn sinister: " I see the shadow of a vampire's obsession / Eternity's a curse that will drive him insane / A life of guilt and such violent confession / Don't look away; he'll drain the last drop of blood from your veins.". Het nummer 'The Eyes of Lara Moon', amper vier en een halve minut lang, is dan weer een doordeweeks nummer, het enige van het album overigens. De tempowisselingen vloeien hier geheel natuurlijk in elkaar over. Sowden valt in dit nummer op door zijn vocale sterkte met een melancholisch geluid. Akoestisch gitaarspel van Ian Salmon wisselt bovendien mooi af met stukken waarin Mitchell en Nolan hun duel tussen gitaar en synthesizers uitspelen. 'Tantalus' opent met een slepende pianopartij waarop Sowden een klaaglijke zang inzet: " Standing in water, but dying of thirst / This is my thanks and this is my curse.". Met zijn stem weet Sowden perfect een donkere, intrigerende en theatrale sfeer op te wekken die de frustratie over de mysterieuze Tantaluskwelling goed weergeeft. De andere muzikanten blijven voor het grootste gedeelte op de achtergrond, behalve Mitchell die zijn gitaar in enkele intermezzo's laat gieren. 'Purgatory Road' heeft een korte intro met onheilspellend schreeuwende gitaren. Vervolgens geeft Nolan een trage orgelpartij ten beste. Qua structuur leunt de song wat aan bij Pink Floyd, met een catchy refrein en sfeervolle instrumentale uitstapjes. Mitchell kan zich weer uitleven in enkele gitaarsolo's en ook drummer Pointer haalt goed uit in 'Purgatory Road'. 'Opera Fanatica' ten slotte valt aanvankelijk wat uit de toon. De song begint met operastemmen ondersteund door een koor. Vervolgens begint Salmon een hevige baspartij en Nolan brengt er een macaber kerkorgel bij. Sommige stukken van Sowdens zang lijken overigens uit Andrew Lloyd Webbers 'The Phantom of the Opera' te komen. Zelfs de tekst neemt die stijl aan, met zijn dramatische thema's en pathetiek. Uiteindelijk blijkt het nummer helemaal in de stijl van het album te liggen. Het operathema is een geslaagde toevoeging en vult wonderwel de harde gitaarpartijen aan.
'Pepper's Ghost' is een moeilijk te doorgronden album: de donkere teksten en het sterk samenspel van de verschillende instrumenten maken het de luisteraar niet gemakkelijk. Producer Clive Nolan heeft het album weer minutieus georchestreerd en dat is vooral te merken aan de perfecte wisselwerking tussen Nolans keyboards en Mitchells gitaar. Het enige minpunt is dat al het muzikaal geweld soms z'n doel voorbij schiet. Dat zal de liefhebber van progressieve rock echter niet tegenhouden.
Meer over Arena
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
