Als er een ding is dat kan gezegd worden van de Britse jongens van Architects, dan is het wel dat ze zichzelf een stevig werkethos opleggen. Het is immers nog niet zo gek lang geleden dat hun voorgaande album 'The Here and Now' het daglicht zag. Het is wel sterk hoezeer de band begint te evolueren. Stilaan drijft de sound weg van hun metalcore-roots naar iets veel en veel toegankelijker en popgerichter. 'Daybreaker' is in dat opzicht duidelijk een tussenin-plaat.
Qua metalcore brengt Architects nog steeds weinig nieuws: het is nog altijd balanceren tussen hard en zacht, steevast met emotioneel geladen melodieën en opnieuw met duale zang. Dat de songs niet overdreven goed blijven hangen, is ook niet veranderd. Maar die neiging van de heren om rustiger te worden en meer toegankelijk te werk te gaan, is een aanpak die hen geen windeieren zal leggen.
Om te beginnen zit het grootste verschil vandaag de dag in de zang. Er wordt zeer zeker geschreeuwd op 'Daybreaker', maar nu valt het echt op hoe vaak die schreeuw opzij gelegd wordt ten voordele van de gewone zangpartijen. Die klinken overigens soms iets te emo-gericht, maar alweer: dat zal deze jongens enkel voordeel opleveren.
Ook in de muziek is die trend richting softere muziek goed hoorbaar. Zo worden er steeds minder en minder logge breakdowns gebezigd, beginnen de gitaren wat van hun crunch te verliezen en zijn er verdacht veel 'kalme' songs te vinden, waar de toon naar ingetogenheid overduidelijk wordt.
Voor de rest is het terug van die typisch overdreven emotionele metalcore zoals er helaas iets te veel van zijn. Daarmbij moet evenzeer gemeld worden dat de jongens van Architects geregeld net iets beter uitpakken dan veel van hun collega's en er zijn wel degelijk relevante hooks en passages te vinden, maar het voelt te duidelijk aan dat de band zichzelf aan het heruitvinden is en op zoek is naar een andere kijk op de dingen. Daardoor balanceert 'Daybreaker' te veel op het randje.
