Voor Moeder Metaalaarde heeft het Zweedse Arch Enemy geen introductie nodig: de band is namelijk een van de melodieuze death metalbands die zijn deel heeft nagelaten in het cultureel patrimonium van het genre met albums als 'Stigmata' en 'Wages of Sin'. Om niet te vermelden dat gitarist Michael Amott (ook al schreef hij inderdaad niet veel) twee klassiekers ('Necroticism' en 'Heartwork') lang in de cult death / grind / melodeathband Carcass zat. Met de twee laatste albums, 'Anthems of Rebellion' en 'Doomsday Machine', was de band aan het verzakken in de mediocriteit, herhaling en misstappen, ondanks schitterende tracks als 'We Will Rise', 'Dead Eyes See No Future', 'Taking Back My Soul' en 'Nemesis'. Eens zien wat Arch Enemy ons ditmaal brengt met 'Rise of The Tyrant'.
'Blood on Your Hands' zet naar Arch Enemy-traditie brutaal en furieus in met de schitterende gitaartandem van de gebroeders Amott en doet meer denken aan de dagen van weleer door de donderende basdrums die blijven rollen en het typische melodieuze Göteborg death metalrefrein. Dit typische aspect heeft zowel zijn voordelen als nadelen: in nummers als deze, het nog furieuzere 'The Last Enemy' of 'I Will Live Again' zijn de melodieën zeer overtuigend, prachtig en/of tragisch . Het spijtige van de zaak is dat dit niet van de titeltrack (deels) en 'The Day You Died' kan gezegd worden: bij deze laatste zijn de intro en het refrein gewoonweg voorspelbaar, laat staan dat de beginriff veel te hard doet denken aan 'Burning Angel' (drie albums terug). Verder heeft 'Rise of The Tyrant' nog een ander nadeel: sommige riffs zijn zwak en klinken ongeïnspireerd, zo hebben de twee stroferiffs in 'I Will Live Again' geen kracht noch nut in het nummer. Gelukkig vertegenwoordigen deze twee nadelen slechts een minderheid van het album en maakt de meerderheid van 'Rise of The Tyrant' dit wel goed, een album waarop Arch Enemy ten eerste bewijst nog steeds een vaste waarde te zijn in het melodieuze death/thrashlandschap (net zoals hun nog veel briljantere landgenoten Dark Tranquillity) en ten tweede laat zien dat ze zich niet laten verleiden door commercieel geflirt zoals bands als In Flames en Nightrage dat spijtig genoeg wel doen. Ten slotte wordt Arch Enemy's werk vervolledigd door de terugkeer van Fredrik Nordström aan de productieknoppen, wat dus wil zeggen: geluidsperfectie.
Arch Enemy is terug van een beetje weggeweest en dat legt hopelijk heel wat heerlijks weg voor de toekomst. De gebroeders Amott hebben hierbij groen licht om nog wat van dat lekkers te serveren aan de metalwereld, al moet het boeltje eens écht hélemaal overtuigend worden.
Meer over Arch Enemy
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
