Het spreekt voor zich dat de verwachtingen voor dit debuut hooggespannen waren, nadat Apse op een eerste 6-track ep bewees een uitstekend gevoel voor intensiteit en dramatiek in zijn schilderende muziek te kunnen leggen. Een uitstekende uitwerking van zowel melodie als compositie zorgt ervoor dat de verbeelding prikkelende songs van de band een hoge toegankelijkheid hebben. De dromerige, duistere schemerzone waarin 'Spirit' rond doolt, trekt de lijn van zijn voorganger dan ook met glans door. Een intense muziektrip die spookachtige ambient, overdonderende postrock en hoekige postpunkpartijen vermengt, vormt een uniek en vooral erg krachtig schouwspel. Een woordenloze binnenhoes met de foto van een nevelig spookwoud is daarom een mooie voorbode van dit mysterieuze plaatje dat stukje bij beetje zijn geheimen prijs geeft.
Dit is muziek waarvoor superlatieven geoorloofd zijn. 'Mooi', 'duister' en 'spanningsvol': zo kan 'Spirit' perfect samengevat worden. Een bizarre combinatie van muziek die nu eens door expliciete ritmen voortgestuwd wordt en dan weer overloos diep wegmijmert, houdt de aandacht voortdurend gefocused. Een grote aaneenschakeling van dromerige passages waarin zang met key- of gitaarpartijen versmelten en door percussie of piano versterkt worden, vormen deze tegelijkertijd opbouwende als nazinderende sfeermuziek. Repetitieve tribaldrums of stuiterende postrockritmen en een haast onopvallende kleurprent van onaards diepe baslijnen zijn vaak het fundament waarop dit kwintet uit de Amerikaanse Oostkust zijn overweldigend schaduwrijk opbouwt. Een praktisch woordenloze, ijle samenzang vervolledigt het spookachtige karakter van deze muziek en overschaduwt een terugkerende, lyrische boodschap als "The meek shall inherit the earth". Onrustige, sombere en onzekere gedachtegangen zitten diep verscholen en kunnen pas ontdekt worden bij het grondig inhaleren van de plaat. Dat laatste is overigens zeker aan te raden, hoewel de uiterst sterke, heldere melodielijnen die een herkenbaar spoor van The Cure, Joy Division of Echo and the Bunnymen achter zich laten, al een erg hoge voldoeningfactor inhouden. Met hier en daar een welgeplaatste harmonieuze catharsis waarin een geluidsmuur van distortiongitaren en een galmende zang deze spookopera aanvuren, slaat Apse de luisteraar murw. Vast gekluisterd de muzikale trip ondergaan lijkt dan ook de enige uitweg.
Over sommige platen is het soms moeilijk iets te schrijven; niet zozeer omdat er op muzikaal vlak weinig gebeurt, maar omdat woorden nooit kunnen volstaan om het gevoel of de sfeer te vatten. 'Spirit' is zo'n plaat. Werkelijk alles aan dit debuut lijkt te kloppen: titel, sfeer, hoes en het feit dat er erg weinig informatie wordt meegegeven (waar overigens ook weinig nood aan is). Dit moet gewoonweg de muziek zijn die in het hoofd van vele duistere zielen rondspookt. Laatste gouden tip: durf deze cd, ondanks zijn intense schoonheid, na enkele luisterbeurten opzij te leggen, een paar weken onaangeroerd te laten en nadien in volle glorie terug te laten overweldigen.
Meer over Apse
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
