Een groepsnaam, titel en hoes waar kop nog staart aan kan gekregen worden: Alex Stimmel weet met zijn debuutplaat zeker de aandacht te trekken. Een klein legertje n instrumenten (gitaar, banjo, klokkenspel, wurlizer, harp, kalimba, ...) smukt deze plaat op, waarmee de man zijn muzikale virtuositeit bewijst. Het typische countryfolk sfeertje waar deze plaat, verklapt echter de voorliefde van Stimmel aka Apothecary Hymns. Helaas is die liefde niet altijd even duidelijk en overtuigend uitgewerkt.
Slidende gitaren en vedels dompelen dit plaatje onder in een kenmerkend woestijngevoel. Deze troubadour waadt duidelijk al langer rond in het stofzand. Met zorgvuldig opgebouwde composities en klankcombinaties vult Apothecary Hymns de negen tracks van dit elpeetje op. De instrumentale omkadering is daardoor vol en soms wat overladen. Tegelijkertijd reduceert de oubollige stem van de man deze muziek helaas tot jaren '70 folkrock psychedelica, waar deze dagen nog maar weinig boodschap aan is. 'Trowel & Era' is dan ook een plaatje dat, ondanks zijn rijk gevulde muzikale inhoud, voor een klein publiek bestemd is. In het langzaam kabbelende, cowboyrocknummer 'The Human Abstract' is die eindklank met archaïsch orgel- en fluitwerk nog wel humoristisch op te vatten, maar al te vaak lijkt Apothecary Hymns het bloedserieus te menen. Een lachwekkende touch hier en daar en een instrumentale partij die voor één keer wel eens zijn hokje te buiten gaat had dit cd'tje aardig kunnen opvrolijken. Let op, subtiele aanvullingen met klokkenlui, verweven gitaarspel, schuifelende drumpartijen en tal van andere klanken zullen de liefhebbers van het alternatieve folkgenre allicht plezieren, maar de eenvoudige songbasis die telkens aan de grondslag ligt verstoort de frisheid van dit plaatje. Er is nergens echt sprake van een opvallende doorbraak. Enkel wanneer een lang uitgesponnen gitaarsolo die in strijd gaat met een wall of sound van andere partijen in '(A Sailor Song)' het nummer middendoor splijt, treedt Stimmel even verrassend uit dat beperkende americana hoekje, waar hij verder veel te krampachtig in blijft steken.
Een verdraaide treinsample, een verhalende stem (die iets over moleculaire structuren brabbelt) en veel reverbeffecten die een vreemdsoortige soundscape vormen ('The Conclusion, in Which Nothing Is Concluded'), betekenen een keerpunt in de plaat. Het (eindelijk) voluit rockende 'All the Love Is Happiness' geeft 'Trowel & Era' de langverwachte energie en zorgt dan toch voor een stevigere doorbraak. Helaas is tegen dan dit plaatje al zo goed als afgelopen en is het kalf al enige tijd verdronken.
Dit plaatje heeft iets al té artificieels. Zowel qua titels, artwork als muzikale inhoud lijkt Alex Stimmel op een geforceerde manier de eenvoud van zijn liedjes te willen verhullen. Enkele fijne instrumentale momenten en combinaties ten spijt, faalt deze cd dus helaas in zijn kunstzinnig opzet.
Meer over Apothecary Hymns
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
