Mensen die elkaar niet kunnen luchten, zullen geen goede Barokmuziek kunnen opvoeren. Het groepsgejoel, het contact dat in deze partituren van doorslaggevend belang is, moet klinken alsof het tussen vrienden ontstaat, alsof de ideeën voor de uitvoeringen op café plots uit de lucht kwamen gevallen, alsof een ensemble tussen pot en pint zomaar eventjes het beste van zichzelf geeft. Gerenommeerde Barokensembles bestaan uit kameraden, of, voor wie naar de Kuijken-clan kijkt, ze vormen een familie. Dat is tevens de term die Amandine Beyer bovenhaalt wanneer ze het heeft over haar collectief Gli Incogniti. Lachend en dansend staan ze afgebeeld in het boekje bij hun laatste album ‘Nuova Stagione’: alsof de muziek die ze maken ondergeschikt is aan het feit dat deze mensen graag bij elkaar zijn, en niet andersom. Deze “onbekenden” zijn overigens inderdaad niet gekend, zeker omdat Beyer in de voorbije jaren zelf de hoofdrollen vertolkte en haar ensemble op cd of live telkens weer als begeleidend ensemble hanteerde. Daar komt met dit album verandering in: Marco Ceccatto op cello, de traverso van Manuel Granatiero en Anna Fontana aan het orgel krijgen elk een glansrol toebedeeld, in wat een nieuw hoofdstuk moet worden van het lange verhaal dat Gli Incogniti de komende jaren nog wil vertellen.
De titel van deze cd betekent dat Beyer (als artistiek leider) de tijd rijp acht voor de beproeving van een nieuw concept. Ligt het aan de sprankelende Vivaldi-concerti, of aan het feit dat de musici zich bevrijd voelen uit hun begeleidende rol: wie zal zeggen waarom deze opname zo een buitengewone vreugde lijkt uit te dragen? Niet alleen de solisten, het voltallige collectief lijkt immers in de zevende hemel met wat hier gebeurt. Het gloedrijke continuo doet bijvoorbeeld perfect wat het moet doen: de esprit levendig houden, het vuur nooit laten smeulen maar juist continu stoken en streven naar een pretentieloze bravoure. Op een dergelijk veld van hete kolen kan het niet zomaar verpozen zijn, maar elk solist met oren aan zijn kop zou uit de voeten moeten kunnen met de energie die door een zo geïnspireerd continuüm wordt aangereikt. Het orkest pikt er in ieder geval met een aanstekelijke gretigheid op in: zelfs wie nog leefde met het tot de prehistorie behorende idee dat de concerti van Antonio Vivaldi een vervelend afdraaien is van een resem clichés, zal voelen hoe de werken hier een mentale dans in gang zetten waarvan het niet licht bekomen is. Zelfs de twee stukken die hier hun wereldpremière beleven, zijn niet minder dan een regelrechte verrukking.
Twee partituren voor orgel en viool openen en sluiten respectievelijk het Barokfestijn. Het zijn transcripties van concerti voor twee violen: door een van beide partijen te transponeren naar een toetseninstrument, maakte Vivaldi er een echte dialoog van, meer dan een verijdeld kat en muisspel. In de werken voor cello valt de krachtdadige boogstreek van solist Marco Ceccatto op, die overigens een nobele klank uit zijn instrument haalt. Ook in de trage delen wordt de man echter nooit zeemzoeterig, want daarvoor klinken zijn partijen heerlijk gloedvol. Beyer zelf is in het concerto RV 235 nog scherper dan haar strijkende collega, soms zelfs een bijna circusachtige uitzinnigheid nastrevend. Haar opname van Bachs sonates en partita’s blonk uit in de manier waarop ze haar fantasieën keurig, met een charmante souplesse die vaak aan vrouwelijke solistes voorbehouden blijft, naast elkaar plaatste, terwijl haar karakter hier neigt naar het extravagante. Beyer heeft daarom nog geen bipolaire stoornis, integendeel: in beide gevallen werpt haar aanpak duidelijk zijn vruchten af. Met de technische capaciteiten van de traverso zou Vivaldi bij het componeren tot slot weinig rekening gehouden hebben. De twee concerti geven hier echter niet de indruk alsof ze moeilijker zijn dan het instrument toelaat. Dat kan alleen beteken dat ook wat dat betreft Gli Incogniti een uitstekend solist in huis heeft. Jawel, mogen zij allen gauw uit hun onbekendheid worden getild!
