Antonin Dvorak veroverde de wereld met zijn symfonieën en concerto's, maar de symfonische gedichten van zijn hand zijn veel minder bekend. Een symfonisch gedicht is een relatief kort werk dat steeds rond een centraal thema gebouwd is. De bekendste voorbeelden van dit genre zijn van de hand van Richard Strauss die met werken als 'Also Sprach Zaratoustra' en 'Don Quichotte' wereldfaam verwierf. Tijdens de hoogromantiek beleefde dit genre zijn absolute hoogtepunt, omdat deze uiterst figuratieve muziek perfect paste bij het wereldbeeld uit deze periode. Dikwijls vormden nationalistische gevoelens de belangrijkste inspiratie voor dit genre. De symfonische gedichten van Dvorak vormen de belangrijkste Boheemse bijdrage tot deze. Op deze dubbel-cd staan vier pareltjes die veel te weinig gespeeld worden. Met de Berliner Philharmoniker onder leiding van Simon Rattle als uitvoerders krijgen deze werkjes een eerherstel om ú tegen te zeggen.
Het eerste werkje is 'Het Gouden Spinnenwiel'. Zoals het hoort bij dit genre vormt het draaien van het spinnenwiel het kernthema van dit werk. De thematische rijkdom van Dvorak is zoals steeds verbluffend: het ene wonderlijke thema na het andere duikt op en gaat zachtjes weer weg, terwijl er toch steeds een duidelijk geheel ontstaat. Vooral de houtblazers kunnen hun mogelijkheden volledig ten toon spreiden in schitterende melodische passages die afgewisseld worden met het hoofdthema van het spinnenwiel dat gedragen wordt door de hoorns. De uitvoering is ronduit fantastisch: naast de technisch perfecte uitvoering die men mag verwachten van een orkest als dit is vooral de natuurlijke frasering van deze opname opvallend.
Het volgende symfonische gedicht draagt de titel 'De Bosduif', maar is eigenlijk meer een schets van de natuur. De klankkleur is veel donkerder en de algemene toon van het werk is een stuk introverter zonder echter droevig te worden. Dvorak schetst de rust die de natuur hem bezorgt en dit komt wederom op een schitterende manier tot uiting door de uitvoering. De natuurlijkheid van de uitvoering zorgt er voor dat de onbevangen rust ook tot bij de luisteraar komt. De eigenlijke vlucht van de bosduif in het derde deel is dan weer de perfecte afwisseling op de rust van de andere delen. De dartele muziek is extreem figuratief en ondanks het hogere tempo blijft de natuurlijkheid toch bewaard waardoor de overgang naar het dramatische vierde deel nog aan kracht wint.
De tweede cd begint met 'De Middagheks', een al even leuk stuk muziek. In dit symfonisch gedicht bewijst de Berliner Philharmoniker nog maar eens waarom ze zo beroemd zijn. De klank van de strijkers is ronduit fantastisch en de uitvoering van de vele korte thema's bij de blazerssectie is zo gevarieerd dat ze er in slagen om deze muziek op een nog hoger niveau te tillen. Het sluitstuk is 'De Waterman', en opnieuw zijn enkel superlatieven gepast. De extreem goede kwaliteit van de uitvoering zorgt voor een zalige belevenis voor de luisteraar.
Als Simon Rattle en zijn Berliner Philharmoniker een opname uitbrengen, is dit zo goed als elke keer een schot in de roos en dit is deze keer niet anders. Het fantastische niveau van deze muzikanten laat toe om de muziek tot het hoogste niveau te brengen. Een absolute aanrader.
Meer over Antonin Dvorak
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
