De stroom releases die saxofonist Anthony Braxton met de regelmaat van een klok uitspuwt is tegenwoordig amper bij te houden zonder een rekenmachine. Een groot deel van die output betreft bovendien cd-boxen met twee, drie of meer schijfjes, wat de omvang van beschikbare Braxton-muziek explosief doet toenemen. Voor de opname van 'Toronto (duets) 2007' trok Braxton de studio in met oud-leerling en collega-saxofonist Kyle Brenders. Het resultaat is een dubbelalbum waarop twee composities van Braxton's Ghost Trance Music uitgebreid onder handen worden genomen.
Zowel 'Composition 199' als 'Composition 356' duren net iets meer dan 45 minuten en daarom werden ze elk op een apart schijfje gezet. Beide musici bespelen een klein gamma aan saxofoons waarbij opvalt dat de grotere instrumenten (met uitzondering van de tenorsax van Brenders) niet aan bod komen. De sopranino (de op één na kleinste saxofoon), sopraansax en altsax maar ook de klarinet overheersen op 'Toronto (duets) 2007', wat toch wel bepalend is voor het geluid van de plaat. 'Composition 199' evolueert geleidelijk vanuit een uitgebreide staccatofrase (die regelmatig terugkomt doorheen het stuk) waarbij de twee saxofonisten minutenlang de partituur volgen. Het stuk wordt helemaal opengetrokken wanneer ritme en tempo worden verlaten. Hoewel er nog steeds staccato gespeeld wordt krijgt het stuk nu een andere kleur en duurt niet lang vooraleer het duo een stortvloed aan noten uitspuwt. In de ruimschoots aanwezige rustpunten, waarin lyrische passages niet zeldzaam zijn, is het vooral Braxton die met Oosters aandoende improvisatielijnen weet te boeien. Maar ook in de lange, drone-achtige passages is Braxton in grote doen met bevreemdende boventoonmanipulaties. Spelend op de tenorsax houdt Brenders zich meestal gedeisd, maar op sopraansax toont hij zich de technische evenknie van zijn leermeester. Door het spelen met het riet verandert hij de klankkleur van dit instrument helemaal zodat het bijna lijkt of hij op een kazoo blaast.
Ook op de tweede cd trapt het duo af met lang staccatospel, dat ook hier weer vaak zal terugkomen. In 'Composition 356' is wel duidelijker te horen dat Braxton en Brenders werkelijk samen musiceren. Er is een constante actie en interactie waardoor de improvisaties boeiender en diepgaander worden uitgewerkt. Zelden of nooit laat één van de muzikanten zijn instrument langer dan een paar seconden zwijgen, maar dat gold al evenzeer voor 'Composition 199'. Naar het einde van het stuk toe lijkt het duo steeds sterker voor de dag te komen. Dat kan ook letterlijk genomen worden want ook het volume gaat hierbij een flink stuk naar omhoog. De schrapende geluiden, waarmee Braxton en Brenders na veertig minuten in het stuk uitpakken luiden een allerlaatste adrenalinestoot in, hoewel eerst alles nog heel even wordt afgebouwd. Maar dan springen alle lichten op groen en gaat het duo nog even compleet in het rood.
Er bestaat geen twijfel over dat 'Toronto (duets) 2007' een must have is voor Braxton-liefhebbers. Tegelijkertijd is deze plaat ook erg toegankelijk voor mensen die minder vertrouwd zijn met het werk van deze unieke saxofonist. Enkel de lengte van de stukken maken het niet makkelijk om het album aan een integrale luisterbeurt te onderwerpen.
Meer over Anthony Braxton & Kyle Brenders
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
