Anthony Braxton en Fred Frith zijn niet alleen ruim gedocumenteerde en alom geroemde avant-gardecomponisten maar zijn evengoed al decennia lang berucht en bedreven als improvisatoren. Eigenaardig genoeg is deze duoset op het FIMAV-festival 2005 in het Canadese Victoriaville de eerste muzikale ontmoeting tussen beide heren.
Het album is onderverdeeld in vijf onderdelen maar die sluiten in feite aan elkaar aan als één lange improvisatie. Daarbij wisselt de stemming snel van rustige, ingetogen passages met delicate, behoedzame klanken naar volumineuze, drukke en wringende passages. Vooral bij Fred Frith is melodische ontwikkeling en ritmiek deze keer duidelijk ondergeschikt aan de exploratie van allerlei klanktexturen. Frith is een bijzonder veelzijdig en origineel gitarist. Wie hem ooit live zag improviseren (kijk desnoods eens naar de sublieme Frith-docu 'Step Across The Border') weet dat hij zich niet beperkt tot traditionele gitaartechnieken. Met veel ijver lokt hij onvoorziene omstandigheden uit door zijn gitaar te mishandelen met drumstokjes, kwastjes, staafjes en borsteltjes en klanken te vervormen met volume-, delay- en andere effectenpedaaltjes. Braxton's improvisaties bevatten meer raakpunten met de meer traditionele manier van jazzimprovisatie. Natuurlijk klinkt ook zijn saxgeluid met momenten behoorlijk onconventioneel: dan scheurend en dissonant en wat verder ijl en spookachtig. Maar vaak duiken er toch nootsequenties op die melodische ideeën suggereren. Braxton lijkt het meest open te staan voor zijn medespeler. Vaak is het duidelijk hij die de dialoog zoekt en soms ook vindt. Frith's antwoord gaat dan van zacht pingelende, delicate nootjes in het geluid inwevend naar tegenwringend dissonant of ronduit percussief klanken uit zijn gitaar hamerend. Niettemin lijkt het soms te snel alsof Frith te routineus zijn kunstjes opvoert en klanken tevoorschijn tovert die inderdaad knap zijn maar weinig bijdragen aan de collectieve improvisatie. Daardoor worden sommige passages geplaagd door een zekere vrijblijvendheid en zijn de improvisaties iets te stuurloos, missen ze diepgang en zijn ze te inwisselbaar. Wat spijtig ook dat wanneer de twee heren ergens duidelijk een gezamenlijk thema te pakken hebben, dat dit niet langer wordt aangehouden of verder in de diepte wordt uitgewerkt. Net kinderen die snel al hun pakjes opendoen maar de tijd niet nemen om ergens mee te spelen. Daardoor is het in een ruk uitzitten van deze cd wat vermoeiend.
Dit is een onderhoudende set die zeker live leuk moet zijn geweest om volgen maar om van een hoogvlieger in dit genre te spreken is meer nodig. Daarvoor werd teveel teruggevallen op (weliswaar deskundige) routine en enorme bagage maar is de noodzakelijke magie van het moment en de chemie tussen beide spelers te weinig aanwezig.
Meer over Anthony Braxton & Fred Frith
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
