De Tunesische componist en oudvirtuoos Anouar Brahem brengt na zijn project 'Le Pas du Chat Noir' zijn nieuwe plaat, 'Le Voyage de Sahar', uit op het vermaarde ECM-label. De dertien nummers op de plaat worden gekenmerkt door de ongewone bezetting van oud (Anouar Brahem), piano (François Couturier) en accordeon (Jean-Louis Matinier) die een erg rijk en betoverend, weemoedig klankenpalet oplevert. 'Le Voyage de Sahar' is een bijzonder rustige plaat die Arabische melodieën vermengen met meer Europese, impressionistische muziekwetten. Brahem mixt "traditionele inheemse feestmuziek, flamenco, tango en hedendaagse muziek". Door de soberheid en beheerste dynamiek die de muzikanten in hun spel leggen, krijgt de adembenemende frasering extra aandacht. Brahem gebruikt enorm veel rusten in zijn composities en maakt stilte tot vierde man.
Titeltrack 'Le Voyage de Sahar' begint met een eenzaam dwalende accordeon. Dan valt de oud in met een tegenmelodie waartegen de accordeon een klaagzang speelt in lange, slepende noten, subtiel geaccentueerd door mineurakkoorden in de piano. Brahem zorgt genoeg spanning en dynamiek in zijn spel. Kletterende, opzwepende ritmes worden afgewisseld met meer lyrische passages. De diepe, lange basklanken van oud en piano creëeren een donkere, dreigende sfeer die de gevaren van een nachtelijke woestijnreis blootlegt.
'Vague / E La Nave Va' begint met een repetitieve, dromerige pianomelodie die zo weggelopen kon zijn uit de soundtrack van de sprookjesachtige film 'Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain'. Matinier geeft de droom extra kracht door drukkende boventonen toe te voegen aan de modulerende melodie. Net wanneer het gevaar van de langdradigheid komt kijken, begint deel twee van het nummer. Brahem en Couturier spelen unisono een nieuw contemplatief thema. De discrepantie in de klankkleuren van oud en piano wordt hier meesterlijk uitgespeeld. Brahem is een kei in fijngevoeligheid en het minimalistische spel: geen noot is te veel, maar er is ook geen noot te weinig. Een ontroerende oudsolo zoekt op de juiste momenten de hoogte op om zo een oprechte bekentenis af te leggen uit het diepst van het zand.
Op 'Les Jardins de Ziryab' voegt Brahem zijn zachte, warme stem toe aan het trio. Piano en zang brengen zuchtend het thema dat later in de oud wordt opgepikt en uitgediept. Brahem begeleidt zijn eigen solo met traditioneel geneurie. 'La Chambre Van' is iets opzwepender dan de voorgaande nummers door een pulserend accordeonritme. Dat verdwijnt echter snel naar de achtergrond van de compositie om plaats te maken voor weer meer tristesse in piano en oud. Het trio eindigt vrolijk in een wulps melodietje en een fonkelende interactie tussen de muzikanten.
De achillespees van de plaat is dat ondanks het subtiele spel met klankkleur en dynamiek en het verbluffende samenspel tussen de drie muzikanten, alle liederen in dezelfde sfeer baden. In de eerste helft van de plaat komt Brahem hier nog mee weg, maar het tweede deel had best wat meer sfeervariatie mogen zitten. 'Le Voyage de Sahar' is een boeiende plaat die emotief en technisch de puntjes op de i zet. Compositorisch wordt er echter vaak uit hetzelfde vaatje getapt. Selectief beluisteren en genieten is de boodschap.
Meer over Anouar Brahem
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
