Ooit begon het Franse Anorexia Nervosa als een geschifte avantgarde band om vervolgens snel op te schuiven naar black metal. In die niche heeft de band nu duidelijk haar draai gevonden. Dat bewijst de groep met de release van 'Redemption Process', een schoolvoorbeeld van hoe bombast en nietsontziende agressie samen een hoogtepunt kunnen vormen.
Anorexia Nervosa had eerder al zowel bombast als agressie opgezocht met respectievelijk 'Sodomizing the Archedangel' en 'New Obscurantis Order'. Het haatdragende bevalt deze Franse jongens blijkbaar wel, want 'Redemption Process' is een genadeloze orkaan (of tsunami misschien?) die elke hersencel uit een nietsvermoedend hoofd perst. Anorexia Nervosa speelt vooral met een erg volle geluid, hoewel 'dichtgetimmerd' allicht een beter woord is omdat Anorexia Nervosa geen ademruimte laat. Het leuke is dat er steeds nieuwe dingen te ontdekken vallen. Zo lijkt het alsof 'Redemption Process' tijdens de eerste luisterbeurt niets anders is dan geraas aan de hoogste snelheid met de volumeknop op de spreekwoordelijke elf. Bij een tweede beluistering worden de nummers meer gestructureerd en vervolgens vallen ook de blazerssecties op. Het is vooral in dat laatste dat Anorexia Nervosa zich onderscheidt van het gros van de black metalbands die keyboards incorporeren. Die blazers geven het geheel een typisch Franse toets: overdadig zonder kitscherig te worden. Het schurende geluid van de gitaren zet het contrast met de hoorns dikker in de verf. Frontman Hreidmarr beschikt over een hese schreeuw die hij als een hyperkineet over de storm loslaat. De band besteedt veel aandacht aan artwork, teksten en muziek en dat is een strategie die enkel in hun voordeel zal uitpakken. Dit zijn geen halfslachtige composities, geen fletse productie, geen hilarische foto's. De bandleden hullen zich in kostuums die ze een uiterlijk bezorgen dat schijnbaar haaks staat op hun muzikale haatdragendheid. In dat opzicht heeft Anorexia Nervosa wat weg van het Britse Akercocke: een bende satansaanbidders die steevast gehuld gaan in driedelig maatpak. Lyrisch gesproken is er ook enige overeenkomst. Beide bands verkennen het duistere via doordacht filosoferen en laten het simplisme van 'Satan rules!' achterwege. Dikke aanrader op deze plaat is zeker 'Worship Manifesto', dat bijna perfect de symbiose tussen haat en melancholie weet te vatten, maar ook de overige tracks zijn meer dan de moeite waard.
Black metal voor de meerwaardezoeker, dat is Anorexia Nervosa. Wie beweerde er ook alweer dat metalheads meestal randdebielen zijn? Hier is het bewijs van het tegendeel: intelligent opgebouwde songs die steeds iets nieuws laten horen; interessante, haast filosoferende teksten en een sobere (en daarom des te mooiere) visuele vormgeving. Een mens zou voor minder naar de platenboer rennen.
Meer over Anorexia Nervosa
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
