Dat Brussel een multiculturele stad is, moet waarschijnlijk niet meer wereldkundig worden gemaakt. Zo zou men er – mits men wat goede wil aan de dag legt – zonder al te veel moeilijkheden mensen uit alle windrichtingen én met de meest uiteenlopende nationaliteiten kunnen vinden. De reden van hun aanwezigheid is velerlei. Om niet al te lang rond een willekeurige pot te draaien kan de culturele aantrekkingskracht genoemd worden, om zo onmiddellijk bij de grondtoon van deze recensie aan te komen: Anu Junnonen. Wat klinkt als een Fins streekproduct is eigenlijk een zangeres die speciaal voor zanglessen haar heimat inruilde voor het Brusselse conservatorium. In 2005 startte ze vervolgens haar muzikale project aNoo. Onder deze noemer bracht ze in 2007 – gesteund door een aardige band – haar debuutalbum ‘The Luckless Lands Of The North’ uit. Hierbij verzorgde Tuur Florizoone ondermeer het accordeon, nam Dree Peremans de trombone voor zijn rekening en verschuilde Yannick Peeters zich achter de bas, terwijl Yves Peeters de drumpartijen inspeelde. Zo werd een muzikale wereld gecreëerd waarin jazz centraal stond, maar diezelfde wereld werd regelmatig opgestuwd door aanlokkelijke popklanken en aanstekelijke elektro-injecties.
Voor haar tweede album – ‘Sinipiika’ – wist Junnonen ditzelfde vakbekwame gezelschap wederom aan boord te hijsen, zodat ze zonder veel omwegen een album schept dat naadloos aansluit bij haar eersteling. Het steekt van wal met vrij liefelijke en redelijk klassiek aandoende jazz met een mooie rol voor de trombone en het glockenspiel (‘Blush’), een lijn die wordt doorgetrokken in het sterker gebalde ‘Sunday’. Dit nummer werd bovendien van een nieuwe aankleding voorzien door Buscemi. Deze remix – voorzien van potige beats – werd als bonus op het einde van het album geperst.
De aanwezigheid van een dergelijk lied verraadt onomwonden Junnonens voorliefde voor elektronische klanken. Dit komt verder terug doorheen het volledige album, maar niet het minst in ‘Train Stations, Bus Stations, Harbors And Parking Places’ en ‘True Love’, zonder dat het er evenwel vingerdik komt op te liggen. In beide nummers gaat het slechts om kruimels elektronica die door barstjes en gleuven het nummer binnen sluipen.
Verder kan het erg speelse ‘How To Keep Crazy Love’ één van de hoogtepunten op ‘Sinipiika’ genoemd worden. Dit nummer valt vooral op door een bedwelmende en van voetstappen voorziene aanhef en een eerder duister slot. De middenpartij is evenwel – net als de andere nummers – gestoeld op een jazz-gerelateerde inkleuring, maar kan zich tevens beroepen op een haast aan hiphop verwant ritme.
Het album bestaat vooral uit Engelstalige nummers, maar hier en daar komt ook wat Fins uit de luidsprekers. Deze laatste geven het album – via hun onbegrijpelijke aard – zowel een tropisch als een mysterieus karakter. Bovendien zorgt de taalverwarring voor een noodzakelijke afwisseling op een verder vrij sferisch egaal album. Wanneer de frontvrouw zich wel verstaanbaar maakt, manifesteert ze zich als een verhalenvertelster. Zo vertelt ze het bescheiden levensrelaas van een oude vrouw en een oude man in respectievelijk ‘Cups, Kettles And Boxes’ en ‘Santiago’.
De narratieve jazz van aNoo weet zich op basis van akoestische én elektronische grondtonen tot een vrij eclectisch geheel op te werpen. Bovendien komt ‘Sinipiika’ door een evenwichtige afwisseling van het Engels en het Fins als voertaal nog gevarieerder over.
