Eenduidigheid is aan het Amerikaanse Animal Collective niet besteed. Hun vorige cd 'Sung Thongs' was een werkstuk van het duo Avey Tare en Panda Bear, maar voor de opvolger 'Feels' werd in voltallige kwartetbezetting gewerkt (dus met Geologist en Deakin), aangevuld met gasten Eyvind Kang (viool – Bill Frisell, Arto Lindsay) en pianiste Anna Valtysdóttir (Múm). 'Feels' laat daarbij horen dat het Animal Collective ook in grotere bezetting aan de grenzen van de pop en rock gaat hangen. En zoals steeds is het zuiver genieten om te horen hoe de band dat doet zonder de botte bijl boven te halen, maar eerder door de veerkracht van de populaire muziek te testen door de limieten als een elastiek uit te rekken.
Heel de cd wordt gedomineerd door een soepel, golvend geluid, waarbij klanken aan- en afvloeien, de muziek neerdwarrelt en gedoseerde echo's en andere effecten de muziek ruimte geven. Door duidelijke riffs te vermijden, maar louter te spelen op korte herhalingen, is er moeilijk vat te krijgen op de muziek. Die lijkt als in een droom beleefd te worden en stroomt door de vingers van de luisteraar. Wat dit concept bij het Animal Collective zo effectief maakt, is de schittering die de muzikanten er aan weten te verlenen. Zonder grote orkestraties, maar met het verfijnd doseren van gitaren en piano wordt een verbluffend gelaagd en rijk geluid gerealiseerd. De uiterst gevarieerde vocalen werken de auditieve glinstering af: zoete meerstemmige samenzang, hoge stemmen als van een allersympathiekste bezetene, hijgen, schreeuwen of een doordrammende leadstem die geen tijd neemt om te ademen. Bovendien worden de stemmen perfect ingebed in de instrumentale omlijsting, waardoor er één geheel ontstaat, alsof de vocalen ingepakt zitten in een warm, instrumentaal deken.
Binnen deze verblindende klankenpracht gaat de band op 'Feels' twee verschillende richtingen uit. In de eerste voert de prettig gestoorde gekte de boventoon, alsof er een verjaardagsfeestje aan de gang is in locale gesloten instelling. De hopla-ritmiek van 'The Purple Bottle' flirt met country en leent zich tot waanzinnige taferelen waarbij een heel festivalpubliek spontaan aan het volksdansen of het polonaiselopen slaat. In 'Flesh Canoe' zorgen het effect op de zangpartij, het trage tempo (als het dreunen van de stappen van een reus) en weer de uiteenlopende karakters van de stemmen voor een bezopen sfeer. Alsof de luisteraar na een stevig nachtje stappen alles hoort en voelt vibreren onder zijn schedel. Een tweede helft van de cd is wat "serieuzer", maar dan wel serieuzer in de Animal Collective betekenis: serieus knap uitgewerkt. Het "verlies" aan ambiance wordt ruimschoots gecompenseerd door de verfijning die verder opgevezen wordt. Het in elkaar vloeien van de instrumenten bij 'Daffy Duck', het delicaat opgebouwde geluid van 'Loch Raven' of de intiemere postrock van 'Banshee Beat' laten er geen twijfel over bestaan: Animal Collective speelt nog steeds op het allerhoogste niveau. Dat gek zijn geen zeer doet, is ondertussen algemeen bekend, maar dat het zo fantastisch mooi kan klinken, daarvan overtuigen deze Amerikanen de bereidwillige luisteraars steeds opnieuw.
Meer over Animal Collective
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
