Naar de gangbare muzikale normen is de stem van Michael Gira niet moeders mooiste te noemen. Vlak en soms op het zeurderige af heeft hij niet de vocalen om Sportpaleizen te vullen of (moeder)harten te veroveren. Toch of net daardoor weet Gira de luisteraar bij het nekvel te grijpen, meer dan menige zoetgevooisde crooner. De directheid waarmee hij zingt, werkt buitengewoon dwingend, alsof hij de luisteraar recht in de ogen kijkt. Op 'We Are Him' wordt dit effect maximaal uitgespeeld door de centrale plaats die Gira's stem inneemt. Door de zanglijnen in verschillende versies boven elkaar te plakken – met minuscule onderlinge verschillen – wordt het dwingende uitvergroot tot hypnotiserende proporties en blijft er voor de luisteraar geen enkele vluchtweg meer over.
De beklijvende van 'We Are Him' wordt verder ontwikkeld door de eenvoud van de songs. Het repetitieve gebruik van korte riffs en eenvoudige akkoordenschema's laat geen ruimte voor vormelijke complexiteit, maar sleurt de luisteraar wel steeds verder mee de muziek in. Toch is geen enkele track op deze cd droge kost te noemen. Net als op zijn vorige album laat Michael Gira zich als Angels of Light weer bijstaan door de muzikanten van Akron/Family. Aangevuld met enkele gasten levert dit verbluffend rijke en gelaagde arrangementen op, waarbij de reeds knap opgebouwde basis van gitaren en keyboards afgewerkt wordt met koperblazers, strijkers, dulcimer of accordeon. Op geen enkel moment is het geluid symfonisch of experimenteel te noemen, maar het bezorgt 'We Are Him' wel een unieke atmosfeer.
Het album laat Michael Gira bovendien in verschillende gedaantes horen. Het geschakeerde geluid komt nu eens voort uit rootsmuziek, terwijl op andere momenten de geest van 60s psychedelica opgeroepen wordt. In het donkere 'My Brother's Man' komt de stompende rocker naar boven die het met een elementaire drumpartij en gitaarriff qua donkerte en directheid niet moeten afleggen tegen de oude Lou Reed of Nick Cave. In 'Joseph's Song' klinkt Gira door zijn lage stem en de muzikale eenvoud dan weer als een nazaat van Leonard Cohen. Wanneer hij al eens een versnelling lager schakelt, resulteert dat in de weemoedige schuifellaar 'Sometimes' of de trage countrywals 'The Visitor'.
Naast de homogene nummers komt de sonore verbeelding van Michael Gira en zijn gezellen het best tot uiting in de songs die van verschillende walletjes eten. Daarbij lijkt het vaak alsof er verschillende nummers samengevoegd worden. Op 'Sunflower's Here to Stay' wisselt Gira het kleurrijke zonnestraaltje van piano, akoestische gitaar en een mannenkoortje af met een meer stompend geluid. Naar het einde toe duikt de song in het onbezorgd huppelen, inclusief een verdacht gezellig keyboardmelodietje. Nadat het psychedelisch uit de startblokken schoot passeert 'The Man We Left Behind' dan weer langs bluesy gitaren en de countrypop van Wilco om zacht en sprookjesachtig te eindigen.
Met 'We Are Him' levert Michael Gira een meesterwerk af dat sober en rijk tegelijk is. De muzikale jasjes waarin Gira zijn nummers stopt, zijn lekker rafelig en verraden veel meer persoonlijkheid dan een special herenmode in Weekend Knack.
Meer over Angels of Light
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
