Laat het maar meteen duidelijk zijn: 'Mirror Me' is geen vlot weggeslikte portie loungejazz, noch een potje retro jazzsentiment. Daarvoor zijn de composities van pianiste Angelica Sanchez iets te apart van melodie en opbouw. De thema's klinken nooit vlot meezingbaar of vanzelfsprekend. Ze worden echter nooit vergezocht: gecombineerd met de uitgewerkte intro's en de melodisch gerichte en afgewogen improvisaties vervaagt zo meer dan eens de grens tussen hoofdmelodie en geïmproviseerde solo. De speelstijl van Sanchez sluit hier naadloos bij aan: volledig op het melodische gericht krijgt de rechterhand alle vrijheid en blijven akkoorden in de linkerhand enkel begeleiding. Met een uiterst egale touché (geen enkele noot springt uit de band) zijn haar solo's vaak gebaseerd op terugkerende en variërende motiefjes. Dit vlak geluid maakt haar muziek wat onderkoeld en teruggetrokken. Alleen naar de laatste tracks toe laat ze even een meer virtuoze kant van zichzelf horen. Iets wat eigenlijk vaker had gemogen op deze cd. Haar levensgezel en tenorsaxofonist van dienst Tony Malaby is muzikaal een goede partij voor Sanchez: met zijn zachte aanzet en uiterst beheerste toon heeft ook zijn spel ook iets afstandelijks.
Toch is het het abstracte geluid dat de grootste aantrekkingskracht van dit album vormt. Hiervoor is de uitstekende ritmetandem van drummer Tom Rainey en bassist Michael Formanek verantwoordelijk. Hoewel ze zelden een duidelijk beat aangeven, slagen ze er perfect in deze te suggereren. Zo heeft de luisteraar houvast en hebben hun collega's toch genoeg vrijheid om over de begeleiding te schaatsen. Vooral Sanchez grijpt deze kans geregeld. Het resultaat is dan vaak een prettig onstabiel ensemble van intrinsiek gelijkwaardige muzikanten. Meestal gaat het hier om trio's, al wordt deze fascinerende manier van samenspelen in de titeltrack overgezet naar het volledige kwartet. Toch wordt het geheel nooit chaotisch: vaak is er één solist die lichtjes op de anderen domineert in het volume zonder dat de anderen daardoor tot begeleiden veroordeeld worden. Dit levert bijzonder mooie momenten op, zoals in 'Ajo Comino' waar Rainey er in slaagt Sanchez helemaal uit haar tent te lokken. Wanneer er dan toch even in een duidelijkere groove gewerkt wordt, is dit een mooi effect. Met name in 'Tragón', waar Formanek in een stevige toon zo diep articuleert dat er een dijk van een klank ontstaat.
Voor het merendeel van de tijd wordt er echter vrij met metrum en groepshiërarchie omgesprongen. Niet in chaos, maar in een structuur die net genoeg duidelijkheid biedt aan de luisteraar en die tegelijkertijd veel openlaat voor de musici. Of zoals de persberichten van het OmniTone label zeggen: "adventurous and listenable jazz".
Meer over Angelica Sanchez
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
