De naam Andy Summers klinkt misschien niet zo bekend in de oren. Dat zou moeten veranderen wanneer verteld wordt dat deze gitaarvirtuoos diegene was die The Police met zijn jazzakkoorden en reggaeriffs mee de Rock 'n' Roll Hall of Fame in hielp. Dat glorieuze verleden is echter duidelijk achter de rug en de man heeft stelselmatig meer en meer de weg van de authentieke jazzmuziek verkend.
Net zoals zijn vorige twee soloplaten is deze 'Earth + Sky' immers een wilde en muzikaal erg uitgebouwde jazzexploratie met groteske improvisaties op gitaar. Verschil met zijn voorgangers is dat het deze keer om eigen composities gaat, die zich qua complexiteit echter gerust kunnen meten met werken van bekendere meesterartiesten (de vorige 2 platen van Andy Summers bevatten respectievelijk bewerkingen van Thelonious Monk en Charles Mingus). Hoewel genesteld in wat lounge achtige synthesizerklanken is het veelal het kletterende drum- en basspel dat het tempo bepaalt waarr Andy zijn vlugge gitaarvingers door laat flitsen. Helaas wordt de drive van het openingsnummer 'Above the World' nooit geëvenaard, waardoor deze cd na een tijdje meer en meer oeverloos gaat aanmodderen. Daardoor vervallen de meeste van deze 10 instrumentale tracks in een geeuwerig salonjazz-geheel dat soms toch nogal zwaar op de maag ligt. Een elektrische gitaar op zich is al een moeilijk verteerbaar instrument om, in al zijn virtuositeit, zangloze muziek te leiden. Als die dan nog ingebed zit in ellenlang uitgesponnen, lome partijen die onderling nogal omwisselbaar lijken, verhoogt dit natuurlijk enkel maar de ontoegankelijkheid van het geheel. Het feit dat een donkere sax of wat helder pianogedartel soms het koptrekken overnemen, brengt helaas niet veel meer verlichting. Bossa nova en reggaeriffs verdwijnen in het bombastische geheel van de cd. Ook de vele studiotrucjes en –effectjes in flangers, delays, ... die wel een uitgebalanceerd geluid bepalen, zijn niet specifiek of opmerkelijk genoeg om de verveling van 'Earth + Sky' te doorbreken.
De breuk met zijn verleden is wel heel drastisch. Andy Summers geeft loodzware en moeilijk te vatten muziek ten beste. Vergeet de zomerse bijklank in de man zijn achternaam. Dat alles maakt deze plaat allicht interessant studiemateriaal voor de zware jazzfreak of de doorwinterde gitaaracademicus. Een brede muzikale basis en onconventionele partijen zijn allicht een vette kluif voor de specialisten terzake. Deze ervaring is echter zeker niet iedereen gegeven. "Oeverloos gejengel" is het pijnlijke verdict van iemand die er allemaal minder mee begaan is.
Meer over Andy Summers
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
