In 1994 kwamen Andy Partridge, de frontman van XTC (een populaire powerpopgroep uit de eighties) en de minimalistische componist Harold Budd samen om 'Through the Hill' te maken. Nu wordt deze eertijds positief onthaalde plaat terug uitgebracht voor wie haar tien jaar geleden gemist heeft. Op 'Through the Hill' brengen de twee heren rustige, minimalistische ambient met een jazzy inslag en een snuifje esoterie.
De combinatie van een naar punk neigende powerpop gitarist en een minimalistische componist is niet alledaags. Budd dwong Partridge om alle mogelijke barokke versieringen achterwege te laten om een pure, voor een groot deel akoestische plaat te maken. Dat deze plaat dan ook meer de stempel van Budd dan van Partridge draagt is niet echt verwonderlijk. Het minimalisme druipt er vanaf, waardoor de tracks op 'Through the Hill' iets te vaak niet meer dan wat leuke klanken zijn die tot in den treure gerekt worden. De bedoeling van een album als dit is natuurlijk niet om er nummers uit te lichten; de kracht bestaat net uit de roes die het als geheel opwekt. Jammer genoeg is de roes een wat te typisch element van minimalistische muziek geworden. Daarbij rijst de vraag of dat in 1994 ook al zo was. In ieder geval zit de sfeer wel heel erg goed op 'Through the Hill', maar wordt deze op een soms haast clichématige manier bereikt. Het absolute hoogtepunt is 'Hand 20', waarin verrassend veel gebeurt. Heerlijke nasale synthklanken, belletjes, strijkers en een houtblazer vormen een verfrissend klankbeeld. 'Hand 20' vormt door zijn opgewekte springerigheid een tegengewicht voor de uitgesponnen soundscapes. Die soundscapes bestaan meestal uit een fond van synths, met daarover pianoaccenten en jazzy gitaartokkels. Af en toe importeren Budd en Partridge nog wat belletjes uit de hoogvlakten van de Himalaya. Helaas leidt dit soms tot esoterische kitsch, zeker wanneer er nog wat met reverb overgoten diepzinnig spoken word bijgesleurd wordt. Het perfecte voorbeeld hiervan is 'Well for the Sweat of the Moon'.
'Through the Hill' is zeker degelijk en over het algemeen best boeiend. Soms wordt alles echter wat lang uitgesponnen en gebeurt er te weinig. Budd en Partridge zetten een uitgepuurd, sfeervol klankbeeld neer, dat tegenwoordig al ietwat klassiek aandoet terwijl het toch tijdloos blijft. Wie helemaal weg is van minimalistische ambient klinkt dit waarschijnlijk als muziek in de oren.
Meer over Andy Partridge & Harold Budd
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
