Andy Moor is vooral gekend als één van de twee gitaristen van de tegendraadse punkband The Ex, met kop en schouders de beste band die Nederland ooit heeft voortgebracht. Daarnaast runt hij het Unsounds-label, waarop onder meer releases van geluidskunstenaar Francisco Lopez, improvsaxofonist John Butcher en samenwerkingen van Moor zelf met Butcher, Tomas Lehn, Kaffe Matthews en Yannis Kyriakides verschenen. Met 'Marker' is Moor toe aan zijn solodebuut. De vijftien tracks zijn opgenomen over een tijdsspanne van zes jaar (2001-2006) en vormen een prachtig beeld van 's mans kunnen.
Muzikaal onderneemt de cd een hinkelspel doorheen verschillende genres met Moors' typische, wat weerbarstige en rauwe gitaarklank als enige constante. Zo wordt geopend met onheilspellend, ijl galmend gepingel op een ontstemde baritongitaar. De tweede track, 'Alex', is niets meer en niets minder dan minutenlange pure, naakte ritmiek van een eenvoudige warme, haast melancholische gitaarriff. Het negen minuten durende '3 A.M.' is dan weer zen-achtig in zijn minimalisme: naast heel zuinig gedoseerde, vaak eenzaam uitstervende gitaarnoten, is een hoofdrol weggelegd voor (bijna-)stilte en wat versterkergezoem. Eenmaal de helft van deze track gepasseerd, wordt het geluid voller en zorgen klingelende gitaarklanken voor een ambient-achtige finale. 'Stadium' wordt dan weer gekenmerkt door laaggestemde gitaarklanken die een broeierige, duistere sfeer veroorzaken. De ongewone gitaarstemming verleent de track op een eigenaardige manier zelfs een vaag exotisch karakter. 'Naming the Animals' sluit hier qua sfeer aan. Moor maakt hierbij gebruik van overdubs, wat hij op enkele andere tracks ook toepast, en ontlokt de klanken uit zijn gitaar op een onconventionele wijze: weerbarstig geschraap over snaren, heerlijk omgebogen gitaargalmen, gedempt geklop op de gitaarhals en andere gitaarmanipulaties sleuren de sfeer de desolate dieperik in. Soms wordt het melodieuze aspect helemaal overboord gegooid en wordt gekozen voor het abstracte werk. 'Repeat Suite' bijvoorbeeld, bestaat enkel uit een loop van ruis en allerlei snarengetrek, - gepluk en -geschraap. 'Small Things Under Glass' sluit dit gitaaravontuur af met haast intimistisch, dromerig gitaargepingel dat breekbaar en zuiver doorklinkt. Enkel naar het einde toe versombert de sfeer door het monotoon aanslaan van een akkoord.
Hoewel Andy Moor hier heel diverse muziekstijlen aansnijdt, blijft het een heel persoonlijk werk waarbij Andy Moors' eigenwijze gitaarklank herkenbaar blijft. Hopelijk is het nu niet opnieuw zes jaar wachten op een tweede soloworp.
Meer over Andy Moor
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
