Toen hij in de jaren zestig zijn groep the Amen Corner na enkele albums ontbond, bracht Andy Fairweather Low in de jaren zeventig drie soloalbums uit die op een meer dan positieve bijval konden rekenen. Begin jaren tachtig werd hij één van de meest gegeerde sessiemuzikanten in de rock n' rollwereld: Van Morrison, George Harrison, The Who, Roger Waters en Eric Clapton zijn maar enkele namen die Fairweather Low op zijn lijstje kan laten prijken. Na zesentwintig jaar geen soloplaten meer te hebben gemaakt, wilde de bluesy rakker toch nog eens zijn handen vuil maken. Alle opgekropte creativiteit van ruim twee decennia kon eindelijk dan toch zijn weg vinden op 'Sweet Soulful Music'.
Fairweather Low noemt zijn eigen stijl echter simpelweg "everyman's gospel", wat een geschikte omschrijving lijkt. Zijn muziek is allesbehalve origineel, maar professioneel onder handen genomen en vlekkeloos gebracht. Zijn teksten zijn evenmin complex, maar verkondigen simpel gevatte levensfilosofieën of charmeren met hun traditionele humor: "My God called me this morning / He knows when I'm home / If truth be told yeah I was there / But he got my answerphone". Verder heeft hij niet de minste medewerkers opgetrommeld voor dit album: legendarische producer Glyn Johns (The Beatles, The Rolling Stones, Led Zeppelin, The Eagles, The Clash...) houdt de touwtjes strak in handen en bezorgt de plaat een heerlijk gortdroog geluid. Paul McCartney-drummer Henry Spinetti mag samen met Procol Harum-bassist Dave Bronze een ritmesectie van formaat vormen, terwijl Bob Marley-pianist John "Rabbit" Bundrick op subtiele wijze het orgel bestuurt.
Het resultaat mag er dan ook best wezen: 'Sweet Soulful Music' is een semi-akoestische plaat vol traditionele rhythm 'n blues. De feel good rock 'n roll van het startschot 'One More Rocket', de bluesy shuffle van het lekkere 'What You'd Take Me to Be' (met piekfijn gedetailleerd drumspel) of de zomerse jazzy blues van 'The Low Rider' zijn allemaal tot in de puntjes verzorgd. Maar ook gezapige gospel met harmonicasolo's ('Hymn 4 My Soul'), rustige popballads ('Ashes and Diamonds') of up-tempo rhythm 'n blues (het organische titelnummer) krijgen hun welverdiende plaats. De slidegitaar en roffelende borstels in 'Bible Black Starless Sky' lijken te zijn opgenomen in een groezelige westernkroeg en tijdens de strofes van het zachtjes klagerige 'Unbroken Love' komt een schattig orgeltje af en toe om het hoekje piepen. Voeg daarbij nog de melancholische zigeunerwals 'When I Grow Too Old to Dream' en de relativerende blues 'Life Ain't No Competition' en de nodige gezelligheid is verzekerd.
'Spelplezier' is alleszins het kernwoord van 'Sweet Soulful Music'. Er is niets vernieuwend aan, maar het is gewoon voelbaar dat de muzikanten zich geamuseerd hebben en ze brengen er zich logischerwijze met verve vanaf. Deze plaat – op niet meer dan tien dagen ingeblikt – is pretentieloos van begin tot eind, maar naar Fairweather Lows gewoonte toont het wel hoe het degelijk moet gebeuren. Of zoals de gitarist het zelf uitdrukt in het vrolijke 'Zazzy#': "In my heart I'll always wear a crown / This is my life and here I go / Got the avenue of sunshine blues / I'm a 21st Century yesterday man". Zo hoort men het eens van een ander.
Meer over Andy Fairweather Low
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
