Oorspronkelijk violist en conservatoriumafgevaardigde, maakt Andrew Bird fijne folkpopliedjes met eenvoudige, opgewekte en vlotte melodielijnen die de zachtmoedige zang van de man mooi opvullen. In veertien liedjes vervat hij op deze leuk getitelde vierde plaat prachtige slaapkamermuziek. Schoonheid manifesteert zich in subtiliteit. Een veelvoud aan instrumentale bijdragen die de soms nogal zweemzoete songs verrijken zijn allen door de man zelf ingespeeld en ontsproten uit een tot studio omgebouwde schuur op het platteland buiten Chicago. Dat maakt van dit grappig geïllustreerd plaatje een erg organisch en fijn beluisterbaar geheel dat neigt tot ver wegdromen.
Deze klanktroubadour schept er een genoegen in om uit conventionele instrumenten onconventionele klanken te ontlokken. Vooral de viool wordt door deze virtuoos gebruikt om staccato op te tokkelen, valselijk heen- en weer te bestrijken of spookachtige halo's aan te ontlokken. Bird flirt soms met wereldwijde invloeden, laat de gitaar leiden en brengt impressies die zijn goedlachse songs inkleuren. De grote kunst bestaat erin om met deze veelvuldigheid van ideeën de basis niet uit het oog te verliezen en daar slaagt deze singer / songwriter verbazend goed in.
De zacht toedekkende stem van Andrew Bird dompelt de luisteraar onder in absolute zorgeloosheid. Ook vocaliste Nora O'Connor (uit Birds backingband Bowl Of Fire) zorgt bij momenten voor aangename interactie. Er borrelt echter wat onder dat schijnbaar gladde oppervlak. Titels als 'A Nervous Tic Motion of the Head to the Left', 'The Naming of Things' of 'The Happy Birthday Song' voorspellen ten onrechte lichtvoetigheid. Bird blijkt immers in zijn muzikale diepgelaagdheid en zijn geweldige arrangementen ook zijn lyrische kwaliteiten ten volle te ontplooien. Wat immers te denken van de prachtige single 'Fake Palindromes' ("My dewy-eyed Disney bride what has tried / swapping your blood with formehaldehide")?
Toegegeven, de inventiviteit voert niet altijd de bovenhand. Politiek geladen songs als 'MX Missiles' komen iets te kaal en minimaal over en getuigen daardoor niet meteen van een lyrisch-instrumentale correlatie. Ook bij 'Skin Is, My' of 'Opposite Day' halverwege de plaat blijkt Bird even een dipje te hebben, waardoor deze tracks nogal onopvallend passeren. Maar niet getreurd, aan uitschieters heeft 'The Misterious Production of Eggs' geen gebrek. Vanaf het ogenblik dat de man zijn meer optimistische kant laat zien, bloeit dit schijfje helemaal open in prachtige, broze en erg aaibare popsongs met een weelderige inhoud.
Of het kindje nu de naam jazz, folk, pop, country of singer-songwriter moet meekrijgen zal de man worst wezen. Het muzikale universum van Bird kent duidelijk geen grenzen en dat mag van de man zijn inspiratie hopelijk ook gezegd worden. Meer van dit!
Meer over Andrew Bird
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
