Andrew Bird kwam in het verleden met drie sterke platen af waar zijn laatste 'The Mysterious Production of Eggs' een nieuwe, spannende weg insloeg. Op 'Armchair Apocrypha' gaat hij gemakzuchtig op zijn lauweren rusten. De nummers zijn nog steeds erg gedetailleerd en blinken nog altijd in subtiliteit, maar kunnen niet altijd verhinderen dat ze overkomen als B-kantjes van de vorige plaat.
Instrumentaal werkt de man uit Chicago volgens zijn eigen popgeluid dat er in slaagt op grillig en glad te zijn. Klassiek zijn de pizzicato vioolpartijen die in zowat elk nummer terugkomen en ze een dromerig en breekbaar karakter geven. Deze worden vaak overdubt door weemoedig huilende strijkers en klinkend glockenspiel en ijl gefluit. Nieuw zijn de iets scherpere gitaren die een erg prominente plaats hebben gekregen. Op een nummer als 'Darkwater' róckt de man zowaar.
Gelukkig is Andrew Bird een man die weet waar hij mee bezig is. Op 'Imitosis' bekend hij schatplichtig te zijn aan zijn moment de gloire van succesplaat 'Weather Systems'. Het nummer is opgebouwd rond de viool- en zangpartij van het gelijknamige nummer. In 'Imitosis' worden de melodieën sneller gebracht, maar dat levert niet echt een beter nummer op. Opvallend is hier wel de drumklank. De zware drumintro klinkt als opgenomen met de eerste analoge recorder ooit en geeft het nummer een leuke haak mee. De break in het midden van het nummer zou zo bvb. kunnen zijn weggelopen uit een van de eerste hiphopalbums van de Beastie Boys.
De nummers van Bird worden gedragen door zijn unieke stem. Zijn zachte, bekende stem opteert nu eens voor een fluisterend, teder verhalen, dan weer gaat hij breekbaar de hoogte in en jaagt hij zijn intrigerende teksten spookachtig door zijn muzikaal universum. Zijn teksten zijn die van een insomniapatiënt die zich verliest in hersenspinsels die zich verdiepen in filosofische en psychologische kwesties. In 'Dark Matter' zingt hij, zijn woorden zorgvuldig kiezend: Do you wonder where the self resides/ Is it in your head or between your sides?/ Who will be the one who decides/ Its true location? Ook dit nummer werd eerder al eens aan het publiek voorgesteld onder de naam 'Sweetbreads'.
Bird schetst ook een wereld die balanceert op de rand van de afgrond. In 'Plasticities' wordt het failliet van de muziekbusiness toegedicht aan de heerschappij van multinationals die de massacultuur dicteren. Het knappe aan zijn melodieën is dat ze pure pop zijn en blijven verrassen. De begeleiding begint erg ingetogen met de typische vioolpizzicato's. Laag per laag komen er dan subtiele melodietjes bij. Links hoor je een verdwaalde piano, rechts tokkelende akoestische gitaren of een glockenspiel en af en toe snerpt een gitaar een flard van een melodie mee. Tijdens het refrein breekt die gitaar helemaal open en speelt hij unisono de zangmelodie mee. Het nummer scheurt nooit open, maar blijft een magische spanning houden. 'Plasticities' is door zijn nauwgezette arrangementen een van de mooiste miniatuurtjes op deze plaat, enkel overtroffen door 'Scythian Empires'.Dit olijke, huppelende nummer blinkt uit in detail en sierlijkheid. Bird mijmert over de nutteloosheid van oorlog en uit impliciet zware kritiek op de Irakoorlog.
'Armchair Apocrypha' is een mooi en logisch vervolg in Andrew Birds oeuvre. Met elegantie en oog voor detail vertelt de singer-songwriter over de gebreken van de wereld zonder belerend te worden. Een iets te grote recyclagedrang (of gebrek aan inspiratie om een plaat vol te krijgen?) laten deze plaat echter in de middenmoot belanden van 2007.
Meer over Andrew Bird
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
