Als er iemand is die het stereotype van new agemuziek doorbreekt, is het Andreas Vollenweider wel. Deze Zwitserse harpist verliet in de jaren '80 al snel het pad van langdradige, eentonige klanken met natuurgeluidjes en goedkope zang om verder op zoek te gaan naar geluidsspektakels met een veel rijkere en meer gevarieerde inhoud. Waar aanvankelijk de platen van Vollenweider nog muzikale verheerlijkingen leken van Tolkien-achtige fantasiewerelden, bewijst de man op Vox dat zijn spectrum ruim is uitgebreid met veel andere invloeden waarin de fabuleuze harp wel nog een voornaam plaatsje houdt.
Mystiek is in elk geval een inherent kenmerk dat deze artiest blijft verdedigen. Op deze langspeler flirt Vollenweider met wereldlijke invloeden uit Afrika (percussie), Azië (erhu: Chinese viool), Zuid Afrika (sambaritmen). Een afwisselend, enigszins zwevend klankspel van (helaas vrij foutklinkende) synthesizersferen en vingerwandelingen over de harp wordt ritmisch opgevuld een aangewakkerd door nogal klassieke ritmen. Bij momenten laat Vollenweider zijn warme stem op een Alan Parsons gelijkende wijze over dit geheel galmen. Het zijn echter de intrigerende intro's (zoals bij 'Enchanted Rocks' dat uit Morricones 'The Mission' weggelopen lijkt), alledaagse samples en krakende bijgeluiden die deze plaat enigszins boeiend maken. Wissel dat af met de warmzachte, zweverige klanken die op deze filmische cd aanwezig zijn en Andreas Vollenweider slaagt er mooi in om te blijven balanceren tussen kunst en kitsch. Tekstueel valt de man wel in het foute bakje. Frasen als "In the garden of hope / far from songs of pride and glory ..." knipogen nog gevaarlijk hard naar het new age / fantasy verleden dat deze kunstenaar achtervolgt. Doordat elk nummer een compositorische uitdaging is met tal van variabele invloeden en een rijke afwisseling, zal 'Vox' allicht meer respect afdwingen. Toch hadden iets meer echte uitdagingen deze plaat geen slecht gedaan. Accenten met alpenhoorn, Indische bansurifluit of didgeridoo hadden gerust nog meer op de voorgrond mogen treden. Een paar stevige productiehanden heeft deze heuse wereldplaat net iets te glad gemaakt.
Muziekfanaten die op zoek zijn naar een stevige portie creativiteit en vernieuwing, zijn bij 'Vox' niet aan het juiste adres. Ondanks vele verschillende invloeden, onconventionele instrumenten en wereldlijk gegeerde gastzangers is het eindresultaat net iets te vlot uitgevallen. De luistervriendelijke en dromerige geluiden die van deze plaat uit gaan, zijn echter uitermate geschikt als rustgevend klankspel of als intrigerend achtergrondkader voor een gezellig avondje thuis.
Meer over Andreas Vollenweider
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
