Het ligt allemaal zo voor de hand: een foto van een jongen die stenen gooit naar een tank, ééntje van Yasser Arafat, het laatse nummer dat gebouwd is rond een in het vluchtelingenkamp van Dheisha (Bethlehem) opgenomen stem en vooral de titel van de cd. Een militant statement dus? Allesbehalve. De in Los Angeles wonende producer Andre Afram Asmar heeft duidelijk een andere kijk op de zaak. Bij hem versmelten samples en live gespeelde klanken van Braziliaanse en Afrikaanse percussie met muziek uit het Midden-Oosten, Jamaicaanse reggae en dub, hiphopbeats en westerse elektronische effecten en manipulaties. Niet hiërarchisch, maar in een geluid waarin elk onderdeel even belangrijk schijnt. Soms is er zelfs geen echt onderscheid tussen melodie en begeleiding. Dit maakt de muziek onvatbaar, quasi vloeibaar. Zonder grote climaxen wordt zo met name in 'Camel Clutch' een subtiel tapijt geweven van in- en uitfadende en veranderende percussieritmes. Alsof de luisteraar zacht heen en weer gewiegd wordt op een kameel. In een woestijn die steeds hetzelfde lijkt maar dit niet is. Voer voor een doorgedreven beluistering dus.
Wie dit liever niet doet, kan nog steeds relaxt onderuitzakken bij de verschillende tracks, maar dan nog zullen bepaalde verschillen meteen opvallen. Zo zijn in de nummers met volledige band het duidelijkst reggae getint. Toch wordt er steeds een vreemd element geïntroduceerd zoals het Arabische gezang in Scientism (met reggaeproducer Scientist). Het dubby gevoel is met de soms rijkelijk aanwezige reverb en de prominente, maar niet donderende baslijnen vaker aanwezig. In 'Traptivity' is de reverb echter zo prominent dat de muziek het psychedelisch pad gaat bewandelen. Gecombineerd met spacy elektronica, hiphopbeats en restjes stem, percussie, fluit en snaarinstrumenten wordt zo een bedwelmend gordijn opgetrokken. Terwijl in de titeltrack de combinatie van Oosterse snaren en percussie, Noord-Afrikaanse gezangen (met de Dheisa opname), elektronische effecten en beats een traag stappende dans schijnen in te zetten die even gracieus als bezwerend is.
De maatschappelijke oplossing van onvoorwaardelijke tolerantie en samenwerking die Asmar hier voorstelt mag dan soms wat naïef overkomen, muzikaal levert ze mooie vruchten af. En hoewel – zeker naar het einde toe – de dubkenmerken soms wat voorspelbaar en gemakkelijk worden, zijn er genoeg nummers die een meervoudige beluistering kunnen verdragen en gebruiken.
Meer over Andre Afram Asmar
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
