Op de laatste editie van de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano was ze in de vrt-studio in het PSK te zien en te horen als gast. Dagelijks werd immers naast een klassieke muziekkenner ook een Vlaamse bv uitgenodigd. Het sierde An Pierlé toen dat ze er, in plaats van altijd maar te bevestigen wat de beroepspianisten en –analisten zeiden, niet voor terugdeinsde haar eigen ideeën over muziek te ventileren. Zo liet ze weten dat het plichtwerk haar helemaal niet lag. "Hedendaagse muziek moet niet bang zijn voor melodie", klonk het. Een uitspraak die goed te rijmen valt met de sound van haar laatste worp 'Strange Days', die een portret laat zien van een jongedame die het allemaal even niet goed meer weet. De plaat is muzikaal overigens soort terugkeer naar haar debuut, want ook 'Mud' was een cd die draaide rond stem en piano. En nadat 'Hinterland', haar tweede samenwerking met White Velvet, het vorig jaar aan de kassa's niet goed had gedaan, begreep Pierlé dat het tijd was voor een herbronning.
Zonder twijfel moet men 'Strange Days' een heel persoonlijke plaat noemen. Over elf intens emotionele nummers heen drapeert Pierlé haar hebben en houden aan gevoelens: geen enkel woord wordt zomaar voor de vorm gefluisterd, gezongen of gekrijst. Toch is het in deze eerder naakte setting niet de piano alleen die voor diepte zorgt. Elektronische franjes worden zowel aan de oppervlakte als in de diepte toegevoegd: naast zoete strijkers, zachte gitaren en lyrische kopers ook onheilspellende geluiden die helemaal niet thuis te brengen zijn. Zodoende is 'Strange Days' geen album waarop men gezapig kan dobberen: de luisteraar wordt door de uitstekende productie geregeld geprikkeld met nieuwe, zeer subtiele impulsen.
Zonder dat laagje wit fluweel om haar heen is het in principe Pierlé's stem die de hele plaat moet dragen. Dat lukt aardig, maar om ruim drie kwartier te vullen beschikt de zangeres misschien over te weinig verschillende registers. De sterkte van dit album, met name dat het een coherente en gevoelige reis is doorheen het landschap van Pierlé's emoties, wordt een zwakte van zodra de plaat te lang begint te duren. Daarnaast zwiert de vocalist quasi exhibitionistisch haar gedachten in het rond. Zo extreem als bij Ellen Schoenaerts wordt het niet, maar een minderheid van de nummers voelt desondanks niet bepaald integer aan. Tevens zijn er een paar songs waarvan het arrangement wat aan de slappe kant uitvalt. De optelsom van dat alles geeft een smakelijke, grotendeels beklijvende plaat, maar zeker niet de beste van eigen bodem dit jaar.
