Een langverwachte release, deze 'Honey from the Tombs' van Amy Millan. Millan zingt bij de Canadese indiepophelden Stars en levert eveneens haar vocale bijdrage in het bejubelde Broken Social Scene. Toen de pers op de hoogte werd gebracht van een nakend soloalbum, werd er dan ook halsreikend uitgekeken naar eigen werk van de artieste die een award voor Toronto's Beste Zangeres in huis heeft. Ondanks het feit dat Millans honingzoete stem inderdaad een half natuurwonder mag zijn, kan dit haar solodebuut helaas niet redden van de middelmatigheid.
De mooie titel 'Honey from the Tombs' slaat op een weinig gekend detail van bij de opgravingen der Egyptische farao's. Dezen werden na hun dood begraven met potten honing, omdat deze stof nooit zou bederven. Toen de eerste mummies werden ontdekt rond de vorige eeuwwisseling, zou de honing nog steeds eetbaar gebleken zijn. Millan verklaart dat de meeste songs op haar debuut al enkele jaren oud zijn, maar dat ze bij de opnames nog steeds even fris klonken als bij hun geboorte. De ervaring leert echter dat dit eerder met haar zalvende stem heeft te maken dan met de songs zelf. De plaat opent braafjes met 'Losin' You': een archetypische break-upsong zoals er al te veel zijn gemaakt om nog te kunnen interesseren. Single 'Skinny Boy' is dan weer een fijn poplied dat op een Stars-plaat had kunnen staan (van wie beide platen 'Heart' en 'Set Yourself on Fire' aanraders zijn). Het gros van 'Honey from the Tombs' blijkt echter uit pogingen tot folk n' countrysongs te bestaan, waarin de zangeres het heeft over verlaten zijn, eenzaamheid en het achterover slaan van ettelijke flessen whisky. Vooral dat laatste komt bijwijlen zeer ongeloofwaardig over: wanneer Millan nummers brengt als 'He Brings out the Whiskey in Me' of 'Pour Me up Another', lijkt deze prille dertiger krampachtig te willen laten zien dat ze over een oude ziel beschikt. Al haar moeite ten spijt komen de bewuste teksten over als zelfmedelijdende stoerdoenerij. Daarnaast (en inderdaad relevanter) zijn de songs muzikaal gezien evenmin de moeite waard, hoewel opgeluisterd door mooie, traditionele arrangementen en de strelingen van Millans stem. Enkele uitzonderingen zijn naast 'Skinny Boy' het lichtelijk rockende 'Headsfull' en het louter van enkele keyboards voorziene 'Come Home Loaded Roadie', één van de weinige tracks waarin de artieste slaagt in haar opzet.
'Honey from the Tombs' is een weinig geslaagde aanzet tot een solocarrière. Millan lijkt geen succes à la Feist beschoren (haar collega-zangeres bij Broken Social Scene), wiens solo-platen het succes van haar groep lijken te evenaren. Dit debuut weegt veel te licht, zeker als men in beschouwing neemt dat de meeste van deze songs een selectieproces van meerdere jaren hebben overleefd, wat niet echt wijst op een hoge graad van kwaliteitsvolle productie ten huize Millan. Haar werk bij zowel Stars als Broken Social Scene levert een onmiskenbare meerwaarde aan hun beider platen en dat verleent de zangeres een comfortabel plaatsje in het huidige indierockpantheon. De soloplaten zijn mooie tussendoortjes voor de échte fans.
Meer over Amy Millan
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
