'The Sea Horse Limbo' is de tweede fullcd van de Brusselse geluidsestheet Jérôme Deuson en komt net als Deusons eersteling 'Hundred Dry Trees' uit 2004 op het kleine Canadese Intr-Version label. Op 'The Sea Horse Limbo' laat Deuson zich weer kennen als een geluidskunstenaar met een buitengewoon gevoel voor balans en dosering. Elektronica, gitaren, vocalen en andere geluiden worden tot een uitgebalanceerd geheel verwerkt. Het eindresultaat is opmerkelijk homogeen en het lijkt wel alsof alle verschillende bestanddelen door een grote filter geperst worden om zo hun plaats te krijgen. Het totaalbeeld is gelaagd zonder dat het geheel ook maar ergens zwaar wordt. Elk geluid is qua dynamiek perfect gepositioneerd ten opzichte van de anderen, wat de cd een hoog niveau van afwerking meegeeft.
Muzikaal beweegt Deuson zich tussen soundscapes en postrock. Wanneer hij opteert voor klanklandschappen, laat hij het geluid voorzichtig evolueren. Nu en dan mogen er ook contouren van een song doorschemeren, maar niet volledig of lang genoeg om van een echte song te kunnen spreken. Zo maken in 'The Floating Boat' aanvankelijk haperende elektronica (waarbij het effect van een slecht contact voor ritmische golvingen zorgt), digitaal gedonder en voorbij zoevende klanken de dienst uit, waarbij Deusons precisie in de balans tussen de verschillende elementen mooi gedemonstreerd wordt. Later komt een vrouwenstem een aanzet geven tot een meer rechtlijnige structuur, maar de vrije gitaar in de begeleiding zorgt er voor dat de muziek niet sterk afgelijnd geraakt: die blijft vrij zweven in brede akkoorden. Ook in het meer dan elf minuten durende 'Oh! Le Zeppelin' wordt de schemerzone tussen scape en song opgezocht met net iets meer melodie, een duidelijke kadans en een opbouwend arrangement, maar zonder echte riffs of songstructuren. Jammer bij deze track is de gebrekkige coördinatie tussen drum en gitaar. Het net niet mooi gelijk vallen van deze partijen klinkt, zeker in het licht van precisie die anders zo overheerst, knullig en slordig en verstoort de sfeer.
Wanneer gitaren, riffs en stem nog meer in het centrum van de muziek komen te staan, ontstaan de "echte" nummers, waarvan vooral 'Hit My Country' – dat terecht op een verzamelaar van het Britse muziekblad Wire terecht kwam – een pareltje van assemblagekunst is. Door de stem "in" het geluid te plaatsen en niet er "op" te plakken, duidelijke riffs aan te wenden en gitaren en stemmen afgemeten te vervormen en te verknippen, komt aMute met het tweede deel van 'Hit My Countr' op het fijngevoelige muzikale gebied van een band als The Notwist. In de aanloop van het nummer lijkt Deuson dan weer te solliciteren naar een plaatsje op het Constellation-label. De repetitieve vioolpartijen die brede akkoorden opvullen en aangevuld worden met melodica/ accordeonachtige klanken en een duidelijke beat klinken verblindend mooi. Zo laat 'Hit My Country' het beste van twee aMute-werelden laat horen en wordt de track het kroonjuweel van 'The Sea Horse Limbo'.
Meer over aMute
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
