Sant in eigen land is deze groep nog lang niet, dat heeft ze er echter niet van weerhouden een contract te versieren bij een label: zowaar het jonge maar reeds respectabele Canadese elektronicalabel intr_version. aMute is overigens niet echt een groep, maar het pseudoniem van de jonge Brusselaar Jérôme Deuson, die ook deel uitmaakt van het Belgische indiecollectief Rarefish.
Hoewel deze plaat terecht geklasseerd wordt onder het vakje elektronica, blijft het niet beperkt tot bliepjes, drones en beats. Jérôme Deuson heeft naar eigen zeggen een verleden als gitarist in postrockgroepen en deze invloeden verwerkt hij dan ook in zijn digitale creaties. In menig nummer eist de gitaar zelfs een hoofdrol op, onder andere in het openingsnummer 'Trouvez les Mots'. Weliswaar wordt die gitaar, samen met een van de zeldzame vocale prestaties op de plaat, verknipt tot een aritmisch geheel dat iets wegheeft van een uitgeklede versie van Hood. De langzame warme synths van het nummer 'Landslips' doen dan weer denken aan labelgenoten Désormais. Als iets later enkele overstuurde drumsamples wat van hun tak maken zorgt dit meteen voor een (summier) hoogtepunt. Wat na een tijdje wel opvalt is dat elk nummer zich min of meer ontvouwt volgens hetzelfde procédé: het begint met spaarzame soundscapes, eventueel aangevuld met sober gitaarwerk, waarna de elektronica zich langzaam een weg baant naar de voorgrond en ietsje later ook het nummer afrondt. Het nummer 'A l'Oubre de 12000 Médias' begint bijvoorbeeld alweer ingetogen waarna een stel stereotypische beats invallen en het nummer lustig voortkabbelt richting slot. Bij sommige nummers zoals 'From Where I Stand' werkt dit vaste stramien, bij andere zorgt het voor een te grote voorspelbaarheid. En net wanneer je dit een middelmatig plaatje begint te vinden komt het nummer 'Aux Creux des Vagues, Mon Visage' voorbij. Het begint met een ingenieuze samenwerking tussen gitaar en een klokkenspel dat baadt in reverb, waarbij het al afwijkt van het vaste stramien van de rest van de plaat. Nadien neemt de gitaar de overhand in combinatie met overstuurde beats, wat voor een mooie postrocksgewijze climax zorgt. En hoewel de twee afsluitende nummers verre van slecht zijn is 'Aux Creux des Vagues, Mon Visage' wel degelijk de uitschieter waaraan deze plaat nood had.
Hoewel wisselvallig, zorgt deze plaat toch voor een mooie soundtrack bij het wakker liggen in bed. Eveneens zorgt het voor nieuwsgierigheid naar de verdere evolutie van deze jonge landgenoot. Mocht hij erin slagen zijn volgende platen te vullen met een niveau dat hij op deze plaat af en toe haalt, het zou mooi zijn.
Meer over aMute
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
