Gelukkig zijn er af en toe nog zestienjarige pubers die zich dood vervelen in saaie dorpjes en daarom besluiten hun sluimerende talent te doen ontluiken door op hun eentje multi-instrumentalist te worden en stilletjes maar zeker een debuut op te nemen in hun slaapkamer. Zo ook Michael Feerick uit Nottingham, die als one-man-band zijn meer dan overtuigende titelloze debuut in 2004 op de wereld losliet en via Geoff Barrow van Portishead de nodige promotie kreeg. Ondertussen twintig jaar en met een vaste groepsbezetting achter zich, staat de jongen er weer met opvolger 'Out of the Angeles'. En hoe simpel zijn muziek soms ook lijkt, ze is nog steeds vaak moeilijk te beschrijven.
Hoe moet een mens Amusement Parks On Fire nu eigenlijk noemen? Of dat al dan niet een rol speelt: er zit in elk geval vanalles in. Noem het gitaarrock en je hoort punkelementen, plak er een indie-etiketje op en een sluimerende grungesound steekt de kop op. Maar ook simpele pop en alternatieve noise zitten in Feericks recept, met psychedelische en organische strijkers erbovenop: dromerige sferen alom.
De intro van het titelnummer opent de cd met een langzame crescendo: de typische combinatie van scherpe riff en fragiele zanglijn is al niet opvallend meer, maar het hééft iets. Na twee minuten barst de hoofdriff los, met een kippenvelmoment als gevolg. Het nummer houdt verder het midden tussen poppy punk, zachte alternatieve rock en honigzoete grunge. Maar Feerick zou Feerick niet zijn als hij er geen afwisselende gitaareffectjes in het linker- en rechterkanaal instak. Ook opvolger 'A Star is Born' weet met zijn dubbel gelaagde zangpartijen, britpopdemo-achtige lo-fi drums, elektrische handklapjes en extra violen nog absoluut te overtuigen.
Daarna gaat de storm echter snel liggen. Het mooie maar niet in het oog springende intermezzo 'At Last the Night' (twijfelende strijkers over gitaargetokkel die worden overgenomen door een synth en een contrapunt) en het instrumentale, nog ietwat beklijvende 'So Mote It Be' (met echter vreselijk clichématige zeegeluiden) kunnen er nog wel mee door. Het zijn daarentegen nietszeggende poprocknummertjes als 'To the Shade' (bijna een Coldplay-demo), de up-tempo discobeat-rocker 'Blackout' of de onnodige recyclage van het titelnummer 'No Lite No Sound' die misschien wel een leuke flow hebben, maar toch niet de klasse uitstralen die op het debuut hoorbaar was.
Er is echter wat compensatie: het geweldige 'In Flight' bevat een killerriff die slechts vier akkoorden nodig heeft, een uitgekiende groove, een potige baslijn en de nodige vrouwenzang. Het paradoxale is dat, hoewel Amusement Parks On Fire graag wordt afgeschilderd als een tegenhanger van jaren zeventig progrock, de elektronische effecten in dit nummer direct aan Pink Floyd herinneren. Ook de harmonische metalriff van het uitgesponnen 'Await Lightning' wordt op prachtige wijze gecombineerd met een mellotron, een zeer fijne zanglijn en een outro van lo-fi pizzicato violen die perfect het 'kamermuziek in de metro'-effect weergeven. Afsluiter 'Cut to Future Shock' bevat feedbackmelodieën, drumroffels en een snelle beat die ervoor zorgen dat de simpele formule die Feerick propageert hier dan weer écht werkt. In Velvet Underground-traditie wordt er zes minuten lawaai gemaakt op een manier die The Pixies of Sonic Youth best zouden kunnen pruimen, waarna er op het einde een broljam in aloude Nirvana-stijl wordt tegenaan gegooid. Ook de hidden outro is met een toypiano en een pompeuze synth een gepaste afsluiter.
Het is moeilijk over dit album te oordelen. De sterke stukken zijn namelijk beter dan Feericks debuut, maar ze zijn ook minder talrijk. Verder heeft deze cd (die overigens zelf geproducet en opgenomen werd) overwegend langere en monotonere passages, waardoor het als geheel iets te minimalistisch en te weinig gevarieerd overkomt. Het contrast van engelachtige stemmetjes over duivelse gitaren heeft dan misschien nog steeds de nodige charme, de groep heeft in vergelijking met het debuut toch aan impact moeten inboeten. Nu zit deze bende met een plaat van elf nummers, waarvan vijf er echt uit springen, drie niet zozeer opvallen en drie zo goed als overbodig zijn. Wat toch wel jammer is.
Meer over Amusement Parks On Fire
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
