De eerste muzikale ontmoeting tussen de vier saxofonisten van het Amstel Quartet en tablaspeler Niti Ranjan Biswas was een gezamenlijk geïmproviseerd gelegenheidsoptreden voor de opening van een Nederlandse schouwburg . Blijkbaar was het artistieke liefde op het eerste zicht, want niet veel later kwam dit album uit de samenwerking voort.
Negentien nummers, samen bijna anderhalf uur, worden gevuld met een wel bijzonder breed repertoire: oeuvres van verschillende Nederlandse componisten met zeer diverse invalshoeken, een nummer van de Indiase saxofoonlegende Kadri Gopalnath, een geadapteerd vierluik voor strijkkwartet en tabla van de Ierse componist Ian Wilson en verscheidene virtuoze solo-showcases van Niti Ranjan Biswas. Hierdoor een rode draad trekken is dan ook allesbehalve evident.
Eén constante is in elk geval het strakke samenspel van het kwartet: de vier heren bewegen zich als een legereenheid in een regime met weinig burgervrijheden. Het maakt niet uit hoe snel het loopje of hoe vreemd het ritme, alles blijft perfect synchroon. Ook de interactie met de tabla verloopt vlekkeloos. In de composities is er veel aandacht voor interessante ritmische synergieën, en uiteraard zorgt deze eenmansritmesectie ook voor een aanzienlijke verbreding van het gamma aan klankkleuren.
Tegelijkertijd schuilt in dit perfect afgemeten, soms bijna griezelig propere samenspel ook een potentiële zwakte: dat de muziek te afgelikt en daardoor te vlak wordt. Zo bevat ‘Karmattika’ heel wat boeiende kleuren en passages, maar als geheel heeft deze dik zes minuten durende track toch een iets te vlakke spanningsboog. Ook instrumentele solo’s steken soms te weinig af tegen de solide stalen muur van de begeleiding.
Enkele nummers verdienen een bijzondere vermelding. De vierdelige ode aan de Bollywood-filmmuziek kan de luisteraard wel bij de kladden grijpen door de combinatie van de wat minder intellectuele composities en het grote spelplezier. Ook het uit ronduit magische sfeer opgetrokken, subtiele vierluik van componist Ian Wilson en het aan Wim Mertens schatplichtige, repetitieve ‘Wheel of Fortune’ vormen hoogtepunten op deze plaat.
‘Amstel Raga’ is een bont allegaartje. Het alomtegenwoordige technische meesterschap van de muzikanten leidt jammer genoeg niet vaak tot echt pakkende momenten; deze cd is in zijn geheel dan ook nogal vrijblijvend.
