Het Britse Amplifier ziet de dingen graag groots. De derde plaat van de band, waaraan enkele jaren erg intensief gesleuteld werd, blijkt een dubbel conceptalbum te zijn geworden. Ook qua muzikale inhoud kan het niet imposant genoeg zijn. ‘The Octopus’ is een heuse rockopera met veel emotie, groteske partijen en zelfs bombastische momenten. Namen als Pink Floyd of Led Zeppelin – waar de perstekst mee goochelt – zijn misschien wel heel erg hoog gemikt, maar toch ook niet helemaal uit de lucht gegrepen.
Zomaar eventjes zestien tracks met gemiddelde levensduur van vijf minuten, omvatten telkens een andere instrumentale episode. Progrock die zweeft op een kleurrijk klanktapijt (‘Trading Dark Matter on the Stock Exchange’) of een episch stuk dat richting Queen knipoogt dankzij een meerstemmig zangkoor (‘Minion’s Song’) krijgen een plek in dit verhaal. Amplifier hotst gretig over en weer tussen verschillende genres, maar blijft op de eerste plaats een melodieus sterk, psychedelisch gitaarrocktrio dat over stevige compositorische kwaliteiten beschikt waardoor het ontbreken van een synthesizer – een vanzelfsprekend instrument bij dit soort van muziek – helemaal niet opvalt.
Het is misschien een beetje vreemd dat dit monsterverhaal met een drie minuten lange, akelig opklimmende buitenaardse soundscape moet aanvangen vooraleer het dubbelalbum echt goed op dreef komt. Toch past ook dit moment ergens in dit megalomaan, elektronisch onderbouwd werk. Want hoe men het ook draait of keert wordt, deze muziek is gemaakt om te schallen. Stadionrocker ‘The Wave’ is zou moeten galmen over vlaktes en festivalweiden en de titeltrack die erop volgt, gebruikt een diep grommende bas en meanderende gitaren om in een heerlijk mysterieuze stonerroes rond te dolen en in een stevig potje metalnoise te ontaarden.
De tweede schijf trekt de lijn van diversiteit en zweverige gitaren door, maar laat wel een iets meer homogeen karakter zien. Opener ‘The Sick Rose’ (met tekst van dichter William Blake) blijkt een knaller van een progrocknummer dat een extra dimensie krijgt doordat er Oosterse klanken in verweven zijn en ‘Interstellar’, met een eveneens heerlijk op-en neerklimmend arrangement, houdt stevig vast aan een ronduit verslavende baslijn, om vocaal naar hogere regionen toe te neigen.
De drie Mancunians achter dit project hebben een verre weg afgelegd. De uiteindelijke beslissing om dit monsterwerk geheel in eigen beheer uit te brengen, zonder steun van een platenfirma, bleek echter de juiste. Zo’n twee uur lang vol zweverige, psychedelische gitaarpartijen lijkt op het eerste zicht een opgave, maar goede structuren, melodieuze sterkte, voldoende climaxen en vooral een grote diversiteit zorgen ervoor dat ‘The Octopus’ toch heerlijk door de luidsprekers kan blijven galmen. Dat dit dubbelalbum enkel verkrijgbaar is via de website van de band, maakt het net dat tikkeltje extra bijzonder.
