Vier jaar nadat Amparo Sánchez de stekker uit Amparanoia trok, presenteert de Spaanse zangeres met ‘Alma de Cantaora’ haar tweede plaat. Sánchez is altijd al een artieste geweest die op zoek gaat naar interessante fusies. Terwijl het resultaat daarvan met Amparanoia feestelijker was, zijn de vruchten van haar solowerk rijper.
Ook haar laatste plaat ‘Alma de Cantaora’ zoekt de kruisbestuiving op: de traditie van de Spaanse singer-songwriters wordt gecombineerd met Cubaanse salsa (‘Pulpa de Tamarindo’), Catalaanse rumba à la Manu Chao, reggae en desolate woestijnrock vol vibrato en pedal steel à la Calexico (‘Muchacho).
De heren van Calexico waren de producers van haar eerste plaat ‘Tucson-Habana’, en ook op ‘Alma de Cantaora’ geven zij acte de présence met enkele nummers die de vorige plaat niet haalden, maar wel perfect in het concept van ‘Alma de Cantaora’ passen.
Sánchez is een verhalenvertelster. De Spaanse probeert het gevoelsleven te bevatten, maar gaat eveneens op zoek naar antwoorden op de huidige crisis, die in het Zuiden wild om zich heen schopt, en geeft een stem aan haar zorgen om het klimaat. De verloren dromen uit de eerste plaat hebben plaats gemaakt voor teksten vol hoop en strijdlust, zonder het melancholische kantje helemaal te verliezen. Zo klaagt Amparo in ‘La Cuenta Atras’ de druk op ons ecosysteem aan: de planeet explodeert, barst uit haar voegen, brandt op. De reden voor deze wantoestand: de mens en zijn ambitie. Sanchez wil haar luisteraars met dit apocalyptische muziekgedicht wakker schudden.
In de rumba ‘Fuera Fiera’ gaat Sánchez samen met Bebe, een andere Spaanse popdiva, de corrupte politieke kaste en andere machthebbers te lijf. Het nummer begint ingetogen met een elektrische gitaar die een verlaten grensovergang in de leegte bezingt, waarna de hese, zwoele stem van Bebe invalt. Dan wordt het ritme opgedreven met opzwepende percussie uit Barcelona, terwijl de gitaar overschakelt in Ry Cooderachtige riffs.
De instrumentale inkleuring van de verhalen is steeds smaakvol en kenmerkt zich door het weloverdacht uitwerken van sferen en eenvoudige ideeën. De Spaanse had als doel een erg akoestische, haast naakte plaat op te nemen, en is daar met glans in geslaagd.
In ‘Para Ti’ is de begeleiding sober, maar efficiënt. Een eenzaam tokkelende akoesische gitaar wordt doorkliefd door een jankende slide gitaar die zich met moeite uit een moeras trekt. Hier en daar duikt een verdwaalde cello op. Amparo overschouwt met haar diepe en emotieve stem traag wat er vandaag mis is met de wereld en wat er moet veranderen, opdat de toekomst van haar kind er beter uit zal zien.
Het duet met Howe Gelb is een van de krachtigste nummers, en tevens een van de kaalste. Een ontredderde Nord-orgelmelodie ontrolt zich langzaam en met veel galm door de vlakte. De donkere, evocatieve stem van Sánchez haalt moeiteloos het stoffige landschap van Tucson boven. Het orgel maakt dan plaats voor spaarzame, maar licht opzweppende gitaar waar de warme, diepe stem van Gelb Sánchez van antwoord dient. De samenzang die daarop volgt, is beklijvend.
Ook ‘Que te Pedi’, een lied over de volledige overgave in de liefde, wordt slechts voorzien van Sanchez’ krachtige, zelfzekere stem, contrabas en gitaar. Vaag dwaalt de geest van de bolero ‘Piensa en Mi’, en alle legendarische zangeressen zoals Chavela Várgas, rond door het nummer. Sánchez zelf legt een gelijkaardige maturiteit en zelfzekerheid in haar stem en kom steeds geloofwaardig over. Zowel wanneer ze zacht en teer voor de dag komt, als wanneer ze krachig en gepassioneerd haar zegje doet.
‘Alma de Cantaora’ is een erg doordachte en afgewerkte plaat met een duidelijk concept. Sánchez’ doorleefde stem zoekt verhalen op met een duidelijke sociale boodschap, één van hoop, strijdlust en rechvaardigheidsgevoel. Die verhalen vertelt ze, terwijl ze nog steeds door de woestijn van Arizona dwaalt, zoals in haar vorige plaat Tucson-Habana, maar dit keer wordt ze vergezeld door enkele Cubanen en Catalanen. Amparo Sánchez toont zich een volgroeide, bewogen artieste die een veelheid aan stijlen aankan en eigen maakt om haar doorvoelde observaties van de wereld rondom haar in muziek om te zetten.
