Naarmate een genre ouder wordt komen er steeds meer positieve evoluties aan het licht. In de macho wereld van metalmuziek is één van die positieve dingen dat er steeds meer vrouwen aan bod komen. Nu bestond er al langer de traditie van de lieflijk kwelende deerne in de gothic metal, maar veel rasechte frontvrouwen bestonden er toch niet. Bands als Nightwish, Arch Enemy en Evanescence bewijzen echter dat het makkelijk kan en Amaran voegt zich met een gerust hart in dat rijtje.
Deze Zweedse band is relatief jong en wist met het debuut 'A World Depraved' nog niet door te breken. Toch gingen links en rechts al wat wenkbrauwen omhoog bij het horen van de tonen van Amaran. Frontvrouw Johanna De Pierre heeft immers een aangename zangstem die nergens in extremen valt. Ze zingt niet als een opera-diva maar veeleer als een rockzangeres die bij een band als Live (ten tijde van 'Throwing Copper') niet zou misstaan, of inderdaad als Amy Lee van Evanescence, al durft die laatste qua timbre wel wat hogere regionen opzoeken. Het valt niet moeilijk in te beelden dat Amaran zich gelukkig mag prijzen met Johanna, want met een zanger zou deze groep waarschijnlijk niet boven de anonimiteit uitstijgen. De muziek van Amaran is over de hele lijn snedig en voornaamste componist Kari Kainulainen weet hoe hij een potige riff moet neerzetten. Het is alleen soms dat het geheel van de song niet in het gehoor blijft hangen. 'Pristine in Bondage' heeft daar vooral tijdens de eerste helft wat last van. Goede nummers an sich, maar ze blijven niet tussen de oren genesteld. Vanaf 'Katharsis' komt daar echter verandering in. Dit nummer is een buitenbeentje, omdat dit het enige nummer is waar Johanna niet als enige de zang voor haar rekening neemt. Mocht iemand die gore strot herkennen is dat niet verwonderlijk aangezien die toebehoort aan ene Jörgen Sandström, beter bekend van Grave, Krux en Entombed. Het nummer zelf is ideaal: kort én krachtig. Het wrange 'Wraith', '24 Pills' en zeker 'Crow Me' zijn stuk voor stuk knallers die wel degelijk door het hoofd blijven spoken. Het leukste is dat Amaran zich voornamelijk bedient van een muzikale invalshoek die vanuit de extremere regionen komt, namelijk de Gothenburg-scene. De golf van melodische death metal heeft duidelijk haar invloed gehad op Amaran, want de razende drums (een zeer lekker punt op deze schijf) en de hakkende en stotterende riffs afgewisseld met melodische, bijna zangerige lijnen wijzen Amaran deze connectie toe.
Nu het klimaat blijkbaar weer openstaat voor het hardere werk zou het jammer zijn mocht Amaran niet worden opgemerkt. De band kan immers de juiste brieven voorleggen en als de progressie zich verder zet kan het de band alleen maar voor de wind gaan. En dankzij de zang van Johanna is de instapdrempel laag voor iedereen die zich niet meteen thuis voelt in de wereld van de metal. Een ruiger zusje van Evanescence maar eentje met minstens dezelfde kwaliteiten in huis.
Meer over Amaran
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
