Het Noorse Altaar is een band die als eerste flink wat live-ervaring opdeed en daarna pas met een plaatje (dit dus) op de proppen kwam. Het pleit enorm in de heren hun voordeel dat ze eerst hun kunde aanscherpten op een podium vooraleer iets aan het zilver toe te vertrouwen. Dit titelloze debuut kent slechts twee songs, maar die hebben elk wel een respectabele speelduur van bijna twintig minuten. Post-hardcore, post-metal of leentjebuur spelen bij Neurosis? Hoe het ook zij, Altaar is opnieuw een van die acts die sferische en zware muziek op een bezwerend niveau flink in de vingers hebben en dus ook moeiteloos weten overtuigen.
Eerste track 'Tidi Kjem Aldri Att' is meteen de langste en volledig instrumentaal. Geen makkelijke hap om te verwerken van bij het begin, maar Altaar weet wel dankzij een degelijke opbouw de aandacht niet te laten verslappen. Echt uitbreken doet de band niet tijdens deze song, maar het aanzwellen van de gitaren of het weer rustig uitdeinen van sferische klanktapijten geeft het geheel een graad van voldoening. Het is trouwens (zoals wel vaker met dit soort muziek) aangewezen om het geheel te beluisteren met een hoofdtelefoon, want de band bouwt erg veel details in het geheel die bij een oppervlakkige luisterbeurt durven verloren te gaan. De song eindigt wel met een drie minuten aan ruisgeluiden, wat niet direct had gehoeven, ook al vormt dit misschien de start voor nummer twee.
'Dei Absolutte Krav Og Den Absolutte Nade' is dan toch een beetje heftiger. Om te beginnen is dit nummer een vijf minuten korter dan de opener (oftewel de tweede kant van de elpee is korter), en hier trekt de band ook een stuk harder van leer. Het is vooral hier dat de referenties naar Neurosis opduiken: dat bezwerende kantje dankzij repetitieve patronen, die haast ontembare mustang aan geluid die de hele tijd wil losbreken en door een flinterdun touwtje nog in bedwang wordt gehouden, ...
Het staat buiten kijf dat Altaar geen spek voor ieders bek zal zijn, maar wie houdt van brede klanktapijten met de occasionele uitbarsting en muziek die bulkt van onderhuidse spanning, is hier in ieder geval aan het juiste adres.
