Wat blijft die taalgrens in België toch ook een onwaarschijnlijke cultuurbuffer! Waar in alternatief Vlaanderen gedweept wordt met liveformaties als Goose of The Subs, staan op nog geen honderd kilometer verder andere bands aan de top van de elektronica- en dancescene. Alpha 2.1 uit Brussel is nog maar een viertal jaren muziek aan het maken, maar heeft al wel de nodige uitverkochte clubs en zalen op zijn cv, evenals een mooi plekje op affiches van Dour, Boutik Rock of Francofolies de Spa. Met ‘Eternity’ hebben ze eindelijk een langverwachte tweede langspeler klaar die een nieuw hoofdstuk aan hun succesverhaal moet betekenen.
Het trio is niet vuil van een gezonde dosis experiment, humor en nostalgie, zo blijkt. De heren hebben de Commodore 64 nog eens afgestoft om wat archaïsche klanken uit de geluidskaart te lenen en goochelen met goedkope 8-bittunes, maar zoeken tegelijkertijd naar nieuwe, hypermoderne plug-ins en elektronicageluiden. De basis ligt steevast bij dansen en bijbehorende beats. Maar de hipsters zijn duidelijk ook niet vies van een stevige scheut funk, disco en glitters. Het opklimmende ‘Game Over’ klinkt lekker blits met zijn groovy gitaarlicks en gemoedelijk ondersteunende synthesizerlaag. Het is echter vooral de hoge, vervormde stem van Mister Gee die het geheel in extra neonlicht zet.
Een druppelend ritme en vette basgroove vormen een allesverslindende basis voor het uitermate sexy ‘Danger’, dat zelfs even richting dubstep durft te knipogen maar vooral ruikt naar exclusieve champagnefeestjes. Verwacht dus zeker geen rechtdoor dravende dansmuziek! Hoewel Alpha 2.1 wel houdt van tracks die een popstructuur respecteren, is dit album voortdurend voorzien van een psychedelische onderlaag die een extra dimensie geeft aan de funky, gefreakte uitstraling.
Bij momenten treedt die onderbouw wat meer naar voren, waardoor het karakter verzwaart. Een gefragmenteerd, hakkend ‘Assisted’ neigt voortdurend naar een climax die maar nooit wil doorbreken. In opvolger ‘Drive’ steekt de need for noise dan weer wat te fel de kop op en zorgt een overstuurd geluid voor een wat ongemakkelijk gevoel. Een erg snel bonkende beat en penetrante grooves staan garant voor een neurotisch geheel. Op die momenten durft de frontman zich ook meer een ruige postpunkstem aanmeten die plots de band in een heel ander licht stelt.
Meestal slagen de Brusselaars er toch in een meer subtiele balans te behouden tussen hun verschillende lagen en ingrediënten, waardoor er een mooie chemie ontstaat, zoals in het nogal zwoele, ‘The Train’ bewijst. Zowat de grootste evenwichtsoefening vormt echter het fijne ‘My Eyes’, waarin twee verschillende fluisterliedjes netjes in elkaar vervlochten worden tot een psychedelisch, tollend geheel.
Alpha 2.1 zet met zijn tweede album de luisteraar even op het verkeerde dansbeen. Wat lijkt op vlot consumeerbare elektronische funkpop, zit vol extra effecten, emoties en subtiliteiten. Dat die soms net iets te artificieel lijken en niet meteen overtuigen, is dus een kwestie van ingroeien en herhaling.
