Het gegeven wekt een beetje argwaan: Allan Muller van Metal Molly en Satellite City pakt uit met een soloplaat. Ofwel betekent dit dat er een erg eigenzinnige en unieke artistieke persoonlijkheid aan het werk is, ofwel een ontzettend moeilijke mens waarbij zelfs andere muzikanten het niet lang uithouden. Allan Muller is geen moeilijk mens. 'Resting My Case' is een nieuwe, misschien niet de meest vlotte, stap in een zoektocht naar creatieve vrijheid en zelfstandigheid.
Als er een lijn doorheen de carrière van deze Hagelander mocht getrokken worden, is het wel één van vlotte popmuziek en aangename gitaarmelodieën. Dat is op dit plaatje wel eventjes anders. 'Resting My Case' mag aanvankelijk dan al erg toegankelijk en poppy klinken, toch laat de man niet meteen in zijn kaarten kijken. Single 'Can't Stop Now' opent met glans: zomers tempo, vlotte melodie en hardnekkig refrein. Op een intermezzo van zweverige blazertjes na, lijken The Beach Boys weer even verenigd. Datzelfde kan gezegd worden bij de prima surfsong 'If It's Good for You, It's Good for Me', waarin de pret in het hoog gezongen thema blijkbaar niet op kan. Een kwartiertje na opstart is het echter wat tandenbijten. Het duo 'The Lights Go Out' en 'Telephone' halen het tempo van de plaat volledig onderuit en mijmeren wat weg. De eerste hobbelt als onvolgroeide cowboysong een beetje voort en de tweede is een traag tranendal waarin een vleugje soul doorschijnt. Meer en meer begint op te vallen dat Muller liedjes schrijft die misschien wel aangenaam klinken of enige diepgang kennen, maar toch in alle anonimiteit blijven steken. Zo is de titeltrack een langgerekte geeuw waarin alles lijkt te wringen: taal, melodie, zang en drive. De nood naar iets meer punch wordt tegen het einde van dit plaatje aan steeds maar groter. Wanneer afsluiter 'Don't Pretend' een verdienstelijke poging doet om als countryballade te overtuigen met enkele geforceerde woordspelletjes, is de aandacht al lang weg.
'Resting My Case' klinkt aanvankelijk erg fris, maar glijdt af naar vrij moeizame, slepende popmuziek. Dat er aardig gesleuteld is aan de meeste nummers, blijkt pas uit herhaaldelijke beluistering waarbij enkele leuke details op de voorgrond treden. Helaas is dat een al te grote opgave: een gebrek aan pit en erg weinig hitpotentieel verhindert een doorbraak naar het ruime publiek. Allan Muller pakt hier uit met iets dat elke zichzelf respecterende artiest in zijn eentje zou moeten maken: een niet onaardig, oer-Vlaams niemendalletje.
Meer over Allan Muller
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
