Al wie naar muziek luistert en daarbij de nadruk op de teksten legt, kan voor dit debuut van Alina Orlova meteen de boeken dicht doen. Orlova doet op ‘Mutabor’ namelijk hoofdzakelijk aan sfeerschepping. Daarbij leunt ze vooral op piano, wat technische trucjes en – meer nog – haar stem. Op het eerste zicht niets bijzonders, zo lijkt het. Toch is ze voor de doorsnee wereldburger vrij onverstaanbaar, als taal koos ze namelijk overwegend het Litouws, haar moedertaal.
Deze roodharige schone werd op 28 juni 1988 geboren in Visaginas, Litouwen als Alina Orlovskaya. Toen ze opgroeide, maakte ze zich verschillende kunsten meester, zoals schilderen, fotografie en muziek. Wanneer ze op achttienjarige leeftijd wat muziek het internet op wierp, werd ze al vlug opgepikt, waardoor dit uiteindelijk uitmondde in haar debuutalbum ‘Laukinis Šuo Dingo’ (2008). Dat wierp dermate hoge ogen, dat ze kon gaan toeren in onder meer Engeland en Rusland. Ondertussen raakte de Litouwse verder aan wal, daar Fargo Records – het platenlabel van ondermeer Nicolai Dunger, Joseph Arthur, Bosque Brown en Clare And The Reasons – brood in haar zag en haar bijgevolg onder de vleugels nam.
Alina Orlova’s tweede album ‘Mutabor’ kent een aanvang met het mooie, vrij volladen ‘Širdis’. Eerst zijn er haast klassieke, herhalende pianotonen te horen, waar haast verborgen het geluid van waterbubbels aan toegevoegd werd. Naarmate het nummer vordert, bloeit het prachtig open op basis van intens strijkwerk en een steeds intenser klinkende stem. Elektronica en synths vormen de muzikale basis van ‘Šilkas’, wat onder meer door de toegevoegde effecten en de blijmoedige stem eigenwijs en speels klinkt.
Met nummers als ‘Lichoradka’ en ‘Stars’ laat ze vervolgens horen dat iemand als Tori Amos haar doorheen de zoektocht naar een eigen muzikale identiteit allicht begeleid heeft. Toch houdt Alina Orlovskaya het een stuk minder grotesk, waardoor de Litouwse vaak heel wat intiemer weet over te komen. Ook opmerkelijk is – en dit kan doorgetrokken worden naar het volledige album – dat het eigenlijk niet echt uitmaakt of deze rosse nu in het Litouws dan wel in het Engels zingt, door het vette accent klinkt het eigenlijk altijd vrij onverstaanbaar.
Onheilspellende, latente strijkers spelen een belangrijke rol in de sfeerschepping van het melancholische ‘Vaikelis’. Een ander gebruik van strijkers is te horen in ‘Bobby’, waar ze nadrukkelijker op de voorgrond treden en zorgen voor dat extra beetje dramatiek. Eenzelfde sfeer, maar dan nog theatraler, wordt voorgeschoteld tijdens het indrukwekkende ‘Čudesa’, een nummer dat naast zeer geslaagde stempartijen voornamelijk op piano gestoeld is.
Eén van de hoogtepunten op dit album is het fantastisch gearrangeerde ‘Anyway’. Opnieuw passeren strijkers de revue, maar hier zitten ze wat verscholen in een bos van elektronica dat naar het einde toe dreigt te ontsporen. Toch eindigt het nummer uiteindelijk vrij minimalistisch. Dit minimalisme krijgt een vervolg in het door klokkenspel begeleide en daardoor zeer sprookjesachtig aandoende, maar helaas haast onuitspreekbare ‘Kiberkštėlė’.
Een andere toon wordt gezet in het uiterst frivole ‘Amerika’, die tijdens ‘Ajajai’ dan weer omgeruild wordt voor melancholische liefelijkheid. Dit nummer begint met de lokroep van een uil, die organisch overvloeit in een klankenpallet dat gedomineerd wordt door belletjes en – zoals de titel verklapt – een uiterst eenvoudige tekst. Experimenteler, maar vrij klagend wordt het nog even in ‘Čia’. Van deze klaagzang wordt gauw overgestapt naar melodramatiek in de van huilende strijkers voorziene pianoballade ‘Fireflies’. Iets beter gemutst wordt afscheid genomen tijdens de trage schuiver ‘Forewa’.
‘Mutabor’ is een erg eerlijke plaat van een vrouwelijke liedjessmid die op avontuurlijke wijze haar weg zoekt. Daarbij heeft ze een niet storende vorm van eigenwijsheid en een uitgemeten eigen identiteit. Verder blijft het evenwel een bevreemdend idee dat iemand in het Litouws een popalbum uitbrengt, bestemd voor de Europese markt. Een vergezochte vergelijking mondt uit in het idee dat pakweg Flip Kowlier ooit zijn albums in Amerika aan de man zou kunnen slijten. Alina Orlova bewijst dus dat uitgekiende sferische muziek, ongeacht de voertaal, ooit wel eens komt bovendrijven.
