Tot op heden bleef zijn naam relatief onbekend, maar met twee nieuwe opnames van zijn muziek, door de topensembles Graindelavoix en Capilla Flamenca dan nog wel, baant Alexander Agricola zich een weg naar de top van het lijstje met de belangrijkste Nederlandse polyfonisten. Lange tijd werd hij genegeerd omdat zijn muziek af en toe stevig afweek van de conventies die men in de aanloop naar de renaissance had vastgelegd. In plaats van onkunde of gebrek aan talent, ziet men in Agricola tegenwoordig echter iemand met gevoel voor humor, een componist die los wilde breken uit het typische stramien en zich wilde onderscheiden van zijn collega's. Een typisch geluid mag men van de nieuwe cd van de Capilla Flamenca dus niet verwachten: met onverwachte tegenbewegingen, ritmische tegenstrijdigheden en verrassende motivische vorderingen krijgt men een soort avant-gardistische visie op de geboorte van de renaissance. Gezien de uitstekende muzikanten van Capilla Flamenca, wordt Agricola's muziek bovendien uitstekend gebracht: zonder al te brute ingrepen, maar met secure opbouw en fijnzinnig vervlochten lijnen.
Waar Graindelavoix misschien sneller een beklijvend gevoel van overweldigende schoonheid en kracht zal uitstralen, weert Capilla Flamenca de gebruikelijke monumentale effecten af om puur tot de essentie van de muziek te gaan. Ook hier lukt het Dirk Snellings en de zijnen weer schitterend om ongekend repertoire op te waarderen: de integratie van de stemmen verloopt feilloos, de geluidstechnische vermenging van de klank is perfect en de muzikanten schikken zich heel gemoedelijk naar de eisen van fluctuerende muziek. Niet toevallig sprak Grammophone Magazine over "Capilla Flamenca in terrific form", wat hen meteen de Critic's Choice 2010 van een van Grammophone's redacteurs opleverde. Ook het Franse 'Diapason' had lovende woorden in petto voor Snellings' nieuwste opname, naast nog een resem andere lovende kritieken in de internationale muziekpers. Terecht natuurlijk, want het siert artistiek leider en muzikanten van de Capilla Flamenca dat ze niet op hun lauweren rusten en langzaam verder teren op hun naambekendheid via opnames van gekende renaissancemuziek. Het was slechts een kwestie van tijd vooraleer Agricola op de agenda zou geplaatst worden, en dat juist dit Belgische ensemble dat doet, getuigt van een artistieke visie die zou moeten aangemoedigd worden.
Ook puur vormelijk loont 'In Mynen Zyn' de moeite, want (dezelfde) Grammophone-redacteur Fabrice Fitch zorgde voor een kwalitatief hoogstaande begeleidende tekst die subtiel wijst op enkele van Agricola's bijzonderheden. Toch is 'Missa in Mynen Zyn' niet weggelegd voor elke muziekliefhebbers: de discrete vormen van intensiveren, de ingehouden, verinnerlijkte escapades en het nog steeds heilig aandoende karakter van de muziek, maakt 'Missa In Mynen Zyn' tot een pareltje voor een eerder select publiek. Hoewel men nu ook weer niet muzikaal geschoold moet zijn om dit naar waarde te kunnen schatten.
