De songs die de Schotse folkzanger Alasdair Roberts op 'No Earthly Man' laat horen zijn van die aard dat ze de gemiddelde Hollywoodregisseur tot wanhoop zouden drijven. De verhalen over vergiftiging, onvrijwillige doodslag en de daaruit volgende paniek bij de dader, geliefden die niet terugkeren van een zeereis of koelbloedige moord worden zo gebald verteld dat er geen plaats is voor nevenintriges. Met de muziek van Roberts is dat ook niet nodig. Door de traditionele muziek krijgen de nummers die geheime eeuwigheidswaarde die barst van het mysterie en bij moment zelfs van het occulte, waarbij de luisteraar in volle onwetendheid achtergelaten wordt met de naakte feiten. Waarom graaft een jongen eerst geduldig in een grot een graf voor zijn geliefde om haar er later zelf levend naar toe te brengen, zodat ze eerst het graf kan zien dat enkele ogenblikken later voor haar een laatste bestemming zal zijn?
Deze en andere verhalen worden door Alasdair Roberts, samen met enkele gastmusici waaronder Will Oldham, verteld op muziek die heel nauw aansluit bij de traditionele folk. Hoewel Roberts soms wat moeite heeft met de hoogste tonen klinken zijn vocale prestaties heel authentiek, iets waar zijn sappig Schotse accent niet vreemd aan is. Soms houdt hij de muziek heel traditioneel en wordt hij begeleid door uitsluitend viool ('On the Banks of Red Roses' – het verhaal van het graf in de grot) of door nog een extra strijker en gitaar. Ook het enige wat sneller nummer, het walsje 'Admiral Cole', houdt hij heel puur. Op andere momenten injecteert hij voorzichtig modernere elementen, zoals de synthesizerdrone in 'Lord Ronald'.
Onvergetelijk zijn de drie nummers waarin Roberts wat meer musici engageert en zo een voller geluid verkrijgt. Door de holle drumbeat die deze tracks ritueel op gang trekken en houden wordt de muziek bij momenten wat grimmiger alsof het onafwendbare noodloot dat in de teksten zit zich ook muzikaal wil manifesteren. Hier slaagt Roberts er goed in om eigentijdse elementen te integreren in de sfeer van oude verhalen, verteld bij kaarslicht. Piano, en een dronegeluid verrijken de klank in 'Molly Bawn' en de fluit die er later bijkomt, zorgt niet voor een traditionele melodie, maar beperkt zich tot het leveren van effecten. In 'The Two Brothers' zorgt een zachte elektrische gitaar voor een extra kleur, echter ook weer zonder de sfeer te schaden.
Het enige nummer dat geen verhaallijn(tje) heeft is het afsluitende 'A Lyke Wake Dirge'. Deze katholieke dodenwake laat Roberts horen in wisselzang met zijn muzikanten, weer in een ritueel kader, waar deze keer naast de holle drum, strijkers en gitaar ook plaats is voor een toverachtige harp. Een beklijvend afscheid waarmee ook 'No Earthly Man' met klasse en integriteit te rusten gelegd wordt.
Meer over Alasdair Roberts
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
